Σελίδες

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

γιορτές!!!




Τι ;

Να έχεις γιορτές

Να έχεις ετοιμασίες, λάτρα, ψώνια, ψησίματα

να βγάλεις τα γιορτινά σου απ' τα μπαούλα

Όσο πιο πολύ στολισ(τ)εις... τόσο πιο χαρούμενες να γίνουν

να δουν τα παιδιά το σπίτι στολισμένο, να μπουν να πουν τα κάλαντα.


Να τ' αφήσεις να σου πουν όλα τα λόγια που ξέρουν, να συνεχίσεις όσο ξέρεις εσύ

δυνατά με τρίγωνα  με όργκανα με τούμπανα με κύμβαλα με κρότους

κι όσο πιο πολύ χαμογελάσεις τόσα χαμόγελα να σου ανταποδόσει η τύχη

Να ξεκουραστείς, να δεις τους δικούς σου, να επισκεφτείς, να δώσεις χαρά, να ταξιδέψεις

κάνε Ό,ΤΙ  μπορείς αυτές τις γιορτές, λάμψε σαν άστρο και μπες επάνω, στην κορυφή  μου

    Χρόνια πολλα marie,  
Χρόνια πολλά Λύχνε
 Χρόνια πολλά JonyG
 Χρόνια πολλά Stathis
  Χρόνια πολλά Sheena
 Χρόνια πολλά Anemos
 Χρόνια πολλά evonita,
Χρόνια Πολλά nefosis
 Χρόνια πολλά Dimitra,
 Χρόνια πολλά Αιναφετς
 Χρόνια Πολλά wild rose, 
Χρόνια πολλά me (maria)
Χρόνια πολλά talibanoula,
Χρόνια πολλά Skroutzakos

Χρόνια πολλά Αγγελική, Χρονια πολλά Flora Gia, Xρόνια πολλά Δάφνη Χρονοπούλου,Χρονια πολλά Summertime blues, Χρόνια πολλά anna, Χρόνια πολλά Apokalypsis999, Χρονια πολλά @iris, Χρόνια πολλά sokaktsou, Χρόνια πολλά κ για τη γιορτή σου Christina D, Χρόνια πολλά onlyandjustme , Χρόνια πολλά misoagnosti, Χρόνια πολλά Stella manto, Χρόνια πολλά sstamoul, Χρόνια πολλά Δελφινάκι, Χρόνια πολλά Λυδία, Χρόνια πολλά Φανή Π. Χρόνια πολλά αχτίδα, Χρόνια πολλά Zambia, Χρόνια πολλά Kapa, Χρόνια πολλά Mary Ginger, Χρόνια πολλά Eleni Bouchli, Χρόνια πολλά voulaki, Χρόνια πολλά nasia,Χρόνια πολλά Georgina, Χρόνια πολλά Daeira mommy, Χρόνια πολλά miranta, Χρόνια πολλά Ρεγγίνα, Χρόνια πολλά princess, Χρόνια πολλά Evita Rentzi, Χρόνια πολλά Despoina, Χρόνια πολλά k.mer, Χρόνια πολλά Σάββα  και  ΔΗΜΗΤΡΑ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ Χρόνια πολλά Marie τριανταφυλλένια, Χρόνια πολλά madame Pelagie, Χρόνια πολλά Kiki, Χρόνια πολλά pergamonto, Χρόνια πολλά Ελένη Φλογερά, Χρόνια πολλά Δaνaη, Χρόνια πολλά  Irene, Χρόνια πολλά  Riski, Χρόνια πολλά Denise Bitha, Χρόνια πολλά Evie, Χρόνια πολλά dear e-diaryΧρόνια  πολλά Μαμα  Κουκουβάγια  Βέρα,  Χρόνια  πολλά  kwnnie. Χρόνια πολλά MyStickland, Χρόνια πολλά Parents Land Gr, Χρόνια πολλά L.(itsa), Χρόνια πολλά Μ. Χρόνια πολλά mama sto dromo, Χρόνια πολλά mark29, Χρόνια πολλά andrik, Χρόνια πολλά lolipop, Χρόνια πολλά Katerina Verigka, Χρόνια πολλά Neli, Χρόνια πολλά Χρυσούλα Μαυροπούλου, Χρόνια πολλά Μαρία Νι,Χρόνια πολλά Φιλιτσα Αγαπητού,Χρόνια πολλά  Karyatida62 όπου κι αν είσαι, Χρόνια πολλά Ελπίδα, Χρόνια πολλά Χαρά Θ. Χρόνια πολλά Konstantina, Χρόνια πολλά Mamma El, Χρόνια πολλά Όστρια, Χρόνια Πολλά Χρυσούλα (καλωσήρθες ξανά), Χρόνια πολλά Φιλία ( καλωσήλθες! το όνομά σου είναι ευχή από μόνο του,ε;), Χρόνια πολλά dimiscon (καλωσήλθες με την παντζαροζ - σαλάτα ανά χείρας), Καλή Χρονιά ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!!

Χρόνια πολλά σε παλιούς φίλους του ιστολογίου που δεν έχουν ακόμα σχολιάσει, Χρόνια πολλά σε νέους φίλους, Χρόνια πολλά στους επισκέπτες, Χρόνια πολλά στους συναδέλφους συνεργάτες και λοιπούς συγγενεις, Χρόνια πολλά στα παιδιά όλου του κόσμου από 0 έως 120 ετών!!!  Χρόνια πολλά!!!

 

Αν ξέχασα κανέναν, τον προκαλώ να σχολιάσει ευχόμενος,
και 
 Αν με δείτε στο δρόμο, θα με γνωρίσετε αμέσως, γιατί θα είμαι κάπως έτσι:





 

-------
Θα επανέλθω με κάλαντα!! 



Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

παραμύθία


Πρώτα... 
είναι σα ψέμα
σα να μην έγινε
σαν να μην είσαι εσύ
σα να μην άκουσες 
σα να μην είδες 
αυτό

Ύστερα...
χάνεις τον κόσμο
τίποτα δεν είναι στη θέση του
θέλεις να δεις και δε μπορείς
πόσο χιόνι 
και 
πόση έρημος
σε κατέκλυσαν ως άνω
πνίγεσαι
πλημμυρίζεις
πονάς σε μέρη που ούτε είχες φανταστεί
νιώθεις πως χάνεσαι
χάθηκες κι εσύ

χέρια δικά σου
ώμο ενός άλλου
μια αγκαλιά σφιχτή
ένα σώμα να σε σκεπάσει

παραμυθία
γιατρικό 
χάδια και λόγια 
γλυκά καθησυχαστικά 
παραμύθια

σε μια στιγμή, έ;
έγινες πάλι μωρό
το κλάμα σου διαπεραστικό
ενώθηκε ψηλά, με την πίκρα του κόσμου

τόσα παιδιά χαμένα

δέχτηκαν ξάφνου
όλη μας την αγάπη 
αυτήν
που είναι ικανή να ταξιδέψει 
πιο γρήγορα απ' το φως 

αχ ... κι όμως άργησες αγάπη

το 'χεις ξανακάνει θαρρώ

δεν έχεις άλλοθι
έπρεπε να 'σουν... πριν!
να σουν εκεί! "απίκο" 
σαν απο μηχανής θεά
να δώσεις ένα τέλος άλλο!

καλωσήρθες 
κι ας άργησες
πώς θα ήταν τα πράγματα χωρίς εσένα;


(πάμε ξανά)
Εις το όνομα της αγάπης...

                      

--------------------------------
Άλλος ένας κύκλος οργυτοκίνης
να μην ξεχνιόμαστε...
να μην ξεχνάμε κανένα παιδί
να μην αφήνουμε την αγάπη να μορφώνεται σε κάτι άλλο.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

να έχεις δασκάλους



Κάποτε 
μαζευτήκανε, που λέτε, 
κάμποσοι δάσκαλοι. 
νέοι και παλαιοί, 
συνάδελφοι αναμεταξύ τους,
να γενούνε μαθητές ο ένας του αλλονού, 
να πούσι ο καθείς τα μυστικά τση διδασκαλίας.
Εσύ πώς τους τα λες;
Ετσά τα λέω, και ακούσι με οι μαθητές.
Εσύ;
Εγώ ε μιλώ, μονέ δείχνω... κι απέ, κάμνουσι ό,τι μπορούσι.
Κι εσύ, μαθές;
Εγώ τους λέω ψάχτε! ... κι ακόμα ψάχνουσι... 

Έτσι έγινε. Aκόμα συζητούσι. 
Τι σόι μάθημα είναι τούτο που κάμνουσι,
κι οι μαθητές έχουνε πάρει, χαρά μου, τσι ρούγες;


-Εσένανε, πουλί μου,
ποίος ήτον ο δάσκαλος που σ' έκαμε δάσκαλον;

-Ο κύρης μου ήτο,
http://marvak.blogspot.gr/2011/03/old-school-style.html
που με εδιάβαζε τα καλοκαίρια
μ' είχε δεμένον ε μ' αφηνε α φύω
α δε του καμα κεινό που μου 'χενε για την ημέρα ορισμένο.
Κι ήτο καλός ... πολλάν καλός...
Κι είχε για μένανε σκοπό να γένω άνθρωπος:
μόνο με το λόγο, να λύνω τα προβλήματά μου.
Τόσον καλά μελετημένος ήτον,
τόσον τακτικός
που τον ζηλεύγασι οι δάσκαλοι μου οι άλλοι.

- Δεν ήξευρα, 
  πιστεύγεις το;  
  πως ο πατέρας σου είναι δάσκαλος....

- Ούτε κι εκείνος. Μου φτάνει που το ξεύρω εγώ.


--------------------------------------------
"Σπουδή" σε ντοπιολαλιά
αφιερωμένη στον πατέρα μου, 
τον πιο φωτισμένο

το γένος είναι, σ' όλο το κείμενο, σερνικό
γιατί ακόμη υπάρχουν μέσα μας τα στερεότυπα

επίσης είναι αφιερωμένο σε όλους όσους συνεχίζουν να ψάχνουν τη γνώση 

με κάθε τρόπο σε κάθε τόπο.
(αφετηρία η εισαγωγική επιμόρφωση 26-30/11/2012)

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

καλλιτεχνία




Υπάρχουν πράγματα που πασχίζεις να κατακτήσεις
   κι όμως ποτέ τους δεν σου δίνονται. 
Υπάρχουν και τόσες λαμπρές ευκαιρίες που επιμένουμε να προσπερνάμε,
Υπάρχει τόση αγνότητα που μας περιμένει να την μεταδώσουμε. 
-------------------------------------


montrian
κλεμμένο έργο από την Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας*




Τα μικροσκοπικά κομμάτια ... συμπληρωματικά. 
Σε βοηθά το σχήμα τους, 
η συνέχεια των γραμμών και των χρωμάτων. 
Βρίσκεις τη σωστή τους θέση.
Τα αρμόζεις. 

Ολοκληρώνεις την εικόνα.
Ίσως το κατάλληλο λειτούργημα για σένα: 
η συντήρηση των έργων τέχνης.
Να σταματάς τη φθορά των αγαλμάτων.
Να ζωντανεύεις χρώματα απ' τις παλιές εικόνες.
Να ενώνεις κομματάκια από τ' αγγεία. 
Να βοηθάς την οικουμένη να τα δει ξανά. 

Ένας σωρός οι βάρβαροι, 
με τα χοντρά τους άρβυλα, 
συνθλίβουν των παιδιών μας τον πολιτισμό.
Στα νιάτα τους με μούσκουλα καυχιόνται,
στα γηρατειά τους έχουν μέγα πάχος,
τίποτα πια δεν τους γεμίζει την καρδιάν το(υ)ς.
Ούτε κι αυτά τα τόσα έργα τέχνης,
που πάνε κι αγοράζουνε με τα καντάρια.

Υπήρχε κάποτε ένας δον Κιχώτης
ισχνός κι ασθενικός κι ατσούμπαλος, σαν καλλιτέχνης.
Τόσο χαριτωμένος στους αιώνες, 
χαροπαλεύει μια ζωή για μια αγάπη κι έναν ανεμόμυλο.
 Αθόρυβα, αχνά δούλευε τη γραφίδα του ο Θερβάντες.
Το ξέρεις πως είχε χάσει στο Ναυαρίνο το 'να του το χέρι;

 
Κι αν η ζωή μας δεν είναι μια ταινία;
Αν η ζωή μας είναι μια εικόνα, έτσι δα κατακερματισμένη,
και ψάχνουμε ολοένα στα συντρίμμια;
Τις υψηλότερες στιγμές ο χρόνος θα τις κρίνει.
Ποιο χέρι μας είν' το καλό και ποιο το σκάρτο.
Γι' αυτό εσύ αν έχεις δύο χέρια, 
κάνε το καλό. 

Να ενώνεις τα κομμάτια.
Να βρίσκεις σ' όλα ένα νόημα.
Κι αν όλα αυτά τ' αστέρια, 
που κάποιοι εκάμαν με τα χέρια τους,
                                  σβήσουν από τα πόδια κείνων 
που δεν είχαν μάτια διψασμένα,
όλο και κάποιο ψήγμα θα γλιτώσει, μη σε νοιάζει...
Κάποιο παιδί ψάχνοντας για το τόπι του,
κάποιος σκουντούφλης "άτυχος",
μέσα στη χούφτα, πάλι, θα το καμαρώσει.



 * έργο του Ολλανδού ζωγράφου Πιέτ Μοντριάν το οποίο φιλοτεχνήθηκε το 1905 και απεικονίζει ένα τυπικό ολλανδικό τοπίο με ανεμόμυλο κατά μήκος ενός ποταμού. Το έργο έχει διαστάσεις 35Χ44 εκατοστά. Στην Εθνική Πινακοθήκη έφθασε κατόπιν δωρεάς του Αλέξανδρου Παππά, ο οποίος το είχε αγοράσει το 1963. Πηγή εικόνας και παραπομπής

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

εφιάλτες

                                             
                                                   Σας προσκαλώ να τους ξεδιαλύνουμε μαζί στο φως της μέρας.


ψάχνοντας για εικόνες βρέθηκα σε αυτή την παράλληλη πραγματικότητα.



Κουράστηκα στο όνειρό μου.
Ήταν φορές που - στ' αλήθεια - ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται.
Είδα ότι περπατούσα χωρίς σταματημό.
Στην αρχή πάταγα στρωτά, μα ύστερα, 
απ' την κούραση, μου ξέφευγε και κλώτσαγα τις πέτρες.
Μπροστά μου είχα να περπατούν τα παιδιά. Πώς αλλιώς;
Κάποτε θυμόμουν πως διαμαρτύρονταν, αλλά φαινόταν πως πια είχανε συνηθίσει.
Διανύσαμε μεγάλη απόσταση, σ' αυτή την άγονη γη. Ύστερα φτάσαμε σε μια πόλη.
Πονούσανε τα πόδια μου - και τα παπούτσια μου τι να μου κάνουν; τρύπια ήτανε κι αυτά. 
Παγώνανε τα δάχτυλά μου. Συνέχιζα την πορεία μου, όλο μπροστά.

Διψούσαμε. Ξερό ήτανε το στόμα μας.
Κι από ποιον να ζητήσουμε νερό; Να ‘βλεπες πως μας κοιτούσαν! Βρύσες στο δρόμο, δεν υπήρχαν.
Πεινούσαμε. Οι πόρτες, όλες κλειστές. Ψάχναμε να βρούμε φρούτα στα δέντρα για να κόψουμε.
Αν δε χορταίναμε, στεκόμασταν έξω από μαγαζιά. Δε ζητιανεύαμε.
Πηγαίναμε και περιμέναμε στην πίσω πόρτα.
Μας βλέπανε οι από μέσα. Αν δε μας έδιωχναν, περιμέναμε. 
Όταν αδειάζανε απ' τη δουλειά, μας βγάζανε ό,τι αποφάγια είχανε. 
Φαίνεται πως ήταν σύστημα αυτή η ιστορία. Δεν ευχαριστούσαμε πια. 
Δεν ανταλλάζαμε κουβέντα. Μόνο πέφταμε να τρώμε με τα χέρια μας. 
Κοίταξα έπειτα τα χέρια μου, ελεεινά. Έκανα νόημα στους μάγειρους και βγάζανε έναν κουβά.  
Πρώτα πίνανε τα παιδιά να ξεδιψάσουν, μετά εγώ, μετά πλέναμε χέρια, λαιμό και τελευταίο το στόμα. 
Δεν τρώγαμε από τα σκουπίδια. Δε θέλαμε. Άλλοι έτρωγαν.
Συναντούσαμε κι άλλους εκεί. Βγάζαμε με βια όλα τα ρούχα, ρίχναμε ένα βλέμμα και τ' αφήναμε έξω από τους κάδους για να τα βρούνε κι άλλοι. Παπούτσια; Έψαχνα με μανία για παπούτσια.
Όλα μου ήτανε μικρά, στενά.

Δεν κλέβαμε. Τουλάχιστον δε το βλέπαμε εμείς έτσι.
Δεν απλώναμε το χέρι μας, όσο το θυμάμαι. Μόνο ψάχναμε. Κυνηγούσαμε. 
Όταν βρίσκαμε κάτι όμορφο, κι είχαμε μαζί μας το καρότσι, το βάζαμε πάνω.
Μας κοιτούσαν οι περαστικοί, με οίκτο, με φόβο, με σιχαμάρα.
Θα έφταιγε το χρώμα μας που ήταν άλλο χρώμα. Δεν ήμασταν από κείνα τα μέρη.
Ποιος ξέρει από που βρεθήκαμε σε τούτη τη χώρα.

Στην αρχή τα καταφέρναμε. Μα έπειτα αρχίσανε να μας διώχνουν. Να μας κυνηγάνε.
"Ζώα" μας φώναζαν στη γλώσσα τους, σαν να μην ήμασταν άνθρωποι, μα σκυλιά. 
Κι άλλα πολλά μας λέγανε, που δεν καταλαβαίναμε.
Στο τέλος μας απείλησαν. Πρώτα με πέτρες οι θρασύδειλοι, κι έπειτα με ξύλα.
Ένας τους έβγαλε από τη ζώνη του μαχαίρι. Σκέφτηκα την ιδέα να χαθώ εγώ και να μείνουν μόνα τα παιδιά. Ή να μου αρπάξουν κανένα παιδί να με απειλήσουν. 
Τραβούσα τα παιδιά με όλη μου τη δύναμη και οπισθοχωρούσα. 
Μόνο ο Θεός θα μπορούσε να μας λυπηθεί.

Συμβαίνει μόνο στα όνειρα. 
Άρχισε η να βρέχει! Απότομα και δυνατά.
Σκορπίστηκαν διαμιάς. Μείναμε μόνοι.

Μας άφησαν στην ησυχία μας. Στην αναζήτησή μας. Στο μακρύ μας δρόμο.
Εμείς θα περπατούσαμε ξανά. Τα ρούχα θα στεγνώναν πάνω μας.


--------------------------------------------------
Έχω γίνει πιο δυνατός άνθρωπος.
Σε άλλες περιπτώσεις, το όνειρο θα κοβόταν στο μαχαίρι.
Κι όμως, σαν να πήρα βαθιά ανάσα, πιέστηκα να μείνω να ζήσω τη συνέχεια.
Ξύπνησα παραμιλώντας. Αυτά που έλεγα μοιάζανε κάπως έτσι.

"Λένε πως τελειώνει το νερό, πως το φαγητό δε φτάνει για όλους.
Τα πράγματα δεν είναι όπως ήτανε.
Όταν περπατάς όλη μέρα, δεν μπορείς να έχεις μαζί σου πολλά πράγματα.
Πρέπει να διαλέξεις.
Το μυαλό και το κορμί σου, σίγουρα. Το μάτι σου, που κόβει.
Ταπεινοφροσύνη και περηφάνια συνάμα.
Ξύλα δεν θα φέρεις μαζί σου, ούτε και τις πέτρες σου.
Ένα μαχαίρι ναι, είναι χρήσιμο για πολλά.
Τα χρυσά, τα χρήματα και οι σφαίρες θα σου τελειώσουν γρήγορα.

Θα τα βρουν μπροστά τους όλα αυτά.
Τα σκουπίδια. Το μακρύ το δρόμο.
Θα μας βρουν μπροστά τους.
Θα είμαστε πιο έτοιμοι, πάντα ένα βήμα πιο μπροστά.
Δεν θα έχουμε το χρόνο να τους μάθουμε πως να επιβιώνουν. 
Δε θα ‘χουμε το χρόνο ούτε να τους κοιτάξουμε.
Ούτε ν' ακούσουμε την απολογία τους, για κείνο το "ζώα".
Δεν υπάρχει ντροπή. 
Ούτε να ντρέπονται δεν θα προλαβαίνουν.
Όπως και μεις..."


Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΟΧΙ και ΗΡΩΕΣ (οι λύσεις σε αυτό το τεύχος)



Αινίγματα:

1. 
Πες μου τη λέξη, αυτή τη μικρή λέξη 
που πρωτοείπες στα τρία σου χρόνια, 
κι απολάμβανες τόσο την επανάληψή της.
Ακόμα και τώρα, που μεγάλωσες, 
πόσο σ' εξοργίζει το άκουσμά της, 
όταν όλα είναι σε τάξη, έτοιμα.
Γιατί όλα ανατρέπονται , έστω για λίγο...
Θα σε βοηθήσω κι άλλο:
Πείσμα όταν τη λέει το παιδί, 
απαγόρευση και όρια, όταν τη λέει ο μεγάλος.
Όποιος πρωτοπροφέρει τη λέξη νικά, έστω για λίγο...

 
Γιατί κάποιος να γιορτάζει μια λέξη;

28η Οκτωβρίου κάθε χρόνο. Μωρά παιδιά στους παιδικούς σταθμούς. Έφηβοι και παιδιά μες στα σχολεία. Αργία για τις υπηρεσίες. Λειτουργιά για τις εκκλησίες. Παρελάσεις  μικρών και μεγάλων με μπάντες να παιανίζουν. Επίσημοι και πλήθος να παρακολουθούν.

Γιατί όλα ν' αλλάζουν για μια λέξη;

Παραδέξου το.
Ακόμα κι αν ξέρεις την απάντηση,
ακόμη κι αν συμμετείχες όλη τη ζωή σου 
σ' αυτά τα "καραγκιοζιλίκια",
τι σημαίνει, δε θυμάσαι.


2. 
Τι είναι αυτό που όταν ρωτάς τι σημαίνει, τα παιδιά σκέφτονται μόνο εκείνους με τις μάσκες και τις μπέρτες.

Πού να ‘ξεραν τα δόλια πως για να γίνεις τέτοιος 
δε χρειάζονται λεφτά, ούτε καν διαφήμιση.
Είσαι χωρίς καν να το ξέρεις, 
γι' αυτό και δε σε νοιάζει να φαίνεσαι.
Κάτι μέσα σου σε τρώει, κάτι πρέπει να κάνεις. 
Να ενωθείς με ανθρώπους που δεν ξέρεις. 
Ή έστω μόνος, να ριχτείς στον κίνδυνο, για κάποιο δίκιο.
Να 'σαι περήφανος,  όπως πριν έτσι και κατόπιν,
κι ας ζήσει μόνο το μυαλό σου, 
                                το σώμα σου ας γίνει κομματάκια.

                                                                         -------------------------



Μα τι σου συμβαίνει τελοσπάντων;;;
Δε σε μαλώνω. Σε ταρακουνάω μόνο. 
Για να συνέλθεις. 
Να σηκώσεις το κεφάλι.
Να λειτουργήσει λίγο το μυαλό σου, 
να δει λιγάκι πέρα από την οθόνη που σ' οδηγεί σε ένα μέλλον ορισμένο.
 
Να δεις το τώρα,
που δεν υπάρχουν ΌΧΙ. 
που παραδόθηκες -στον ύπνο- στον εχθρό σου.
που μάχεσαι για κείνον όλη μέρα,
κι ήρωα, δε σε λέει, παρά κορόιδο.

ΝΑΙ ,ναι...  
φταίνε οι απατεώνες και οι προδότες, 
που ζεις εσύ τον Εφιάλτη.
Ξύπνα, ναι!
Γιατί ήταν ο δάσκαλος γραφικός όταν κάνατε στο σχολείο για κείνο το ηρωικό "Μολών Λαβέ",
και σου φαινόταν γαλλικά, 
ενώ ήταν πιο ελληνικά απ' τα ελληνικά σου.

"Έλα αν τολμάς-
πάνω απ' το πτώμα μου, χαμένε- να πάρεις γη και ύδωρ."
Άντε, σου το μετέφρασα.

Δεν κατάλαβες, για πότε ήρθαν και μας πίνουν γουλιά γουλιά   το αίμα. 
Δεν είπες όχι, δεν είπες τίποτα.
Δεν σκέφτηκες σαν ήρωας, δεν σκέφτηκες καθόλου.


---------------------------
Χρόνια πολλά, σε όσους νιώθουν Έλληνες ακόμα!
Να με συγχωρείτε για την παραληρηματική γραφή, που είναι πιο έντονη λόγω της ημέρας. Λόγω βιασύνης δε θα αφαιρέσω και δε θα διορθώσω τίποτα. 
Φυσικά να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ακόμη, την ανάρτηση του Πιγκουίνου "Η τοπογραφία του τρόμου", την ανάρτηση του Γιάννη  "Η γρια πόρνη", και μια ανάρτηση πολύ σημαντική  "Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες", όπου αναφέρεται η έννοια του ηρωισμού με όρους ελληνικούς από ξένες προσωπικότητες, ακόμη και από τον ίδιο το Χίτλερ. 

Να είστε πάντα όσο το δυνατό πιο ξύπνιοι, και πάνω απ' όλα περήφανοι.



Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

γονείς!!!

                                                            Ένα κείμενο για όσους είναι παιδιά κάποιου - 
όσους είναι γονείς κάποιου - 
όσους θέλουν να τολμήσουν ν' αποκτήσουν παιδιά ή γονείς 
γιατί ... η ζωή είναι μια περιπέτεια...



                                           




Ο γονιός γεννιέται πριν το παιδί του έρθει στον κόσμο.
Αν δεις τα μάτια του θα καταλάβεις. 
Έχουν μια υγράδα και μια λάμψη, ένα κρυφούτσικο μαράζι.
 
Είναι αυτός που θέλει το παιδί. 
Είναι αυτός που το παιδί θέλει.

Αυτός που το ονειρεύεται, κι ας μην ξέρει το πρόσωπό του.
Δεν είναι - απαραιτήτως - εκείνος που κυοφορεί. 
Δεν είναι - οπωσδήποτε - εκείνος που γεννά.
Είναι αυτός που δέχεται να τ' αναθρέψει. 
Αυτός που το φροντίζει.

Είναι αυτός που αναγνωρίζει το παιδί, και το ακολουθεί.
Είναι αυτός, που το παιδί αναγνωρίζει κι ακολουθεί.

Και μοιάζει το παιδί να 'χει αρχηγό, κι οδηγό, και δάσκαλο...
Μα Ό,τι κι αν μου πεις δεν θα με πείσεις πως
κι ο γονιός δεν άγεται, δεν οδηγείται και δεν διδάσκεται απ' το παιδί του...



Να 'σαι παιδί;
Να 'σαι γονιός, μαζί με το παιδί σου;
Να 'σαι αυτό που νιώθεις, κι έχει αξία...
Λίγες στιγμές τη μέρα να σε έχει, και του φτάνει.

Είναι φορές που λες "και τι έγινε,
παιδί είναι, μωρέ, και μόνο του θα μεγαλώσει"
και θες να βάλεις το παιδί στην άκρη,
γιατί προέχει το ταλέντο, το βιογραφικό, η σταδιοδρομία,
μα το παιδί σε περιμένει στη γωνία,
τα μάτια του ζητάνε τα δικά σου, κι έχει ο "έρωτάς" του σημασία. 
Γιατί στο βάθος νιώθεις πως μονάχα αυτό μετράει,
κι είν' εφιάλτης σου, η ιδέα να το χάσεις...

Για το παιδί σου ξαγρυπνάς
Για το παιδί σου πολεμάς
βάζεις το σώμα σου μπροστά για το παιδί σου

Κι αν, όλα σου, τα δώσεις,
όλα,
όλα, για το παιδί σου, και πάλι δε θα φτάσουν.
Θα θες να δώσεις οπωσδήποτε και κάτι,
κάτι που έφτιαξες με αγάπη, και με τη σκέψη σου σε κείνο
λίγο φαγί, κάτι γλυκό, και μι' αγκαλιά ανοιχτή - 
ό,τι κι αν γίνει.



Κι αν τύχει και το μίτο της ζωής σου ακολουθήσεις,
εντός  μου, πάντα, καταλήγει σαν το λώρο

και τι θα πει, αν σε μεγάλωσα
εγώ ποτέ δεν είχα αυτό το στόχο
πάντοτε ένιωθα, 
φως μου των ματιών μου, 
πως σ' ανάστησα.


© Μαρώ Καβαλιέρου (marronblogger)
--------------------------------------------------

κείμενο σε τρία επίπεδα από το απώτερο προς το εγγύτερο
Να έχεις γονείς, ανθρώπους που  σταθήκανε γονείς για σένα, είναι ανεκτίμητο.
αφιερωμένο στους γονείς μου  
                                

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

χιούμορ


Να έχεις χιούμορ. 


Κι ο λόγος; Τουλάχιστον για τις δημόσιες υπηρεσίες.

Είχα δει μια ταινία στα 2006-7 , τυχαία. Άλλη ταινία είχα πάει να δω. Ελληνική, γιατί κακά τα ψέματα, σε όλους  αρέσει,  που και που, να ακούμε τη γλώσσα μας στα χείλη των ηθοποιών. Μικρού μήκους ταινία. Παιζόταν ως μπόνους πριν την προβολή της κυρίως ταινίας.


Πηγή


Τίτλος : " Η κούπα" του κινηματογραφιστή Γιάννη Μπουγιούκα.
Είχε θέμα έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να βρει άκρη σε μια δημόσια υπηρεσία. Τίποτα δεν προχωρούσε και βρισκόταν διαρκώς μαζί με άλλους σε μια ουρά, που απλωνόταν στις σκάλες κι έφτανε έξω από το κτήριο. Ο κάθε υπάλληλος σε έστελνε σε άλλο κ.ο.κ.
Για να μην μακρυγορώ αυτό που έκανε για να τα καταφέρει να εξυπηρετηθεί ήταν να αλλάξει εμφάνιση και να παραστήσει άτομο με ειδικές ανάγκες. Η αλλαγή αυτή φυσικά, προκαλεί το γέλιο.
Για πότε έκανε τη δουλειά του; Σε χρόνο ρεκόρ! Αφού τα καταφέρνει λοιπόν, γυρίζει στο σπίτι. Ακούγεται μια κούπα να σπάει. Έχει πέσει από τα χέρια του γιου του που βρίσκεται καθηλωμένος στο καροτσάκι, με την ίδια αναπηρία που ο πατέρας παρέστησε.
Χιούμορ και συγκίνηση μαζί.
(Λοιπόν δε το πιστεύω μόλις την εντόπισα! Μπορείτε να την δείτε εδώ.)

Έτσι αντιμετωπίζω την κατάσταση. Με χιούμορ.
Δεν είμαι το άτομο που θα πιαστεί στα χέρια με ανθρώπους στις ουρές, ούτε που θα φωνάξει αν αργεί η ροή των αριθμών στα γκισέ των υπηρεσιών. Δεν κουνάω επιδεικτικά τα χαρτιά στους υπαλλήλους, δεν κραυγάζω να έρθουν οι προϊστάμενοι.
Είμαι το άτομο που θα συμβιβάσει και που θα καθησυχάσει, που θα παραχωρήσει και που θα περιμένει καρτερικά. Που πάει από τα χαράματα και φεύγει μεσημέρι. Και που μέσα σε όλα  παρατηρεί.

Το μελετάω δηλαδή το σύστημα.
Προσπαθώ να έχω καλές επιδόσεις.
Σωστά δικαιολογητικά, πάντα επικυρωμένα, πάντα πλήρη.
Μαθαίνω από τα λάθη μου, κι από τα λάθη των άλλων.
Ψάχνω στο ίντερνετ, παίρνω τηλέφωνο πριν ξεκινήσω για μια υπηρεσία.
Όταν βρεθώ εκεί, κυρία.
Δίνω πληροφορίες,τακτοποιώ δικαιολογητικά, γράφω τις αιτήσεις των άλλων, ακούω τον πόνο τους.

Κι όταν έρθει η σειρά μου, έχω τα μάτια τέσσερα.
Μη με ρίξουν. Μην πέσω σε κάποιον που δεν τα ξέρει καλά.
Βοηθάω να βρεθούν τα στοιχεία μου. Τους μαθαίνω τη δουλειά δηλαδή.
Μου είπε κάποιος: Πρέπει να σε πληρώνουν, κιόλας.

Το παρακάτω βίντεο με αντιπροσωπεύει απόλυτα.
Θα μπορούσε να είχε γυριστεί σήμερα με εμένα πρωταγωνίστρια.
Χαρτιά που δίνω κάθε χρόνο. 
Ξέρω τη δουλειά καλύτερα από τον καθένα ;)

κυρίες και κύριοι με αγάπη από τη φίλη χώρα Ισπανία




-----------------------------------------------------------------------


Να ευχαριστήσω τη Μιράντα και την pergamonto για το παρακάτω βραβείο -  
φυσικά, για την ερμηνεία μου στην ταινία!!!!!!!!

                                                ευχαριστω σοκατζου

και με τη σειρά μου να το δώσω στη Νάσια , στη Στέλλα, στη Ζαμπία , στη Χριστίνα και στη Τζωρτζίνα, γιατί κατά καιρούς μου έχουν φτιάξει τη διάθεση η κάθε μία με το δικό της τρόπο.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

θησαυρός



Να έχεις θησαυρό. 
Πολύτιμα μικρά γυαλιστερά κομμάτια. 
Απ' ό,τι έζησες, κι απ' ότι ζήλεψες να ζήσεις.
Κι ας μη το ξέρει κανείς, αυτός θα είναι εκεί. Θα περιμένει να σου δοθεί.
Γύρισε να τον βρεις. Κι άλλοι πολλοί θα τον αναζητήσουν.---


Άνετα τα χωράει. Πράγματα χρήσιμα
που ακόμη δεν έχουν βρει, μες στο σπίτι, θέση:
καλώδια, μικροσυσκευές, καθαριστικά, εργαλεία, κι άλλα τόσα...
να τα φυλάξουμε, πωπώ,
μακριά απ' τα μικρούτσικα χεράκια.

Μα τι έχει μέσα; Ρωτούσε η μάνα μου.
Τι ωραίο μπαούλο... Έλεγε ο πατέρας μου.
Σε όλους άρεσε, καθώς φαίνεται.

Καθόταν, φίλε, το μπαούλο χρόνια ολάκερα.
Μπορεί και είκοσι. Στο πίσω μπαλκόνι.
Τι μπογιές, τι γλάστρες, τι κουβάδες σήκωσε.
Κι οι  γάτες το γυρόφερναν σαν ήταν να γεννήσουν.
Ιδού ο καιρός,  λοιπόν, να το αδειάσω. 

Ας το ανοίξουμε, να δούμε τι θα ιδούμε
τι θα πετάξουμε, τι θα φυλάξουμε
κι αν έχει κάτι που ν' αξίζει, να μη σαπίζει.

Στο μπαούλο, θυμάμαι, έμπαινε  κατιτίς,
όποτε έλεγα, λίγο, να συγυρίσω τα χαρτιά μου.
Και τώρα που το άδειασα,
καρδιά δε μου κάνει,
ούτε ένα να πετάξω.

Μικρά μπλοκάκια με τις σκέψεις,
καλλιτεχνήματα μαθητών μου - μα και δικά μου σε παρόμοιες ηλικίες
βιβλιαράκια και τετράδια,
χάρτες και κάρτες από τα ταξίδια
γραπτά μου που δεν έβγαλα στο φως.

Να τονε βάλουμε αλλού το θησαυρό σου, μου είπε.
Να τονε βάλουμε... του είπα,
και κοκκίνισα.


Σαν να ‘χαμε  ανασκαφές.
Κομμάτια αγαπημένα από το παρελθόν, σκόρπια εδώ κι εκεί.
Συγκίνηση μεγάλη. Αμηχανία. Νοσταλγία.
Τόσοι και τόσοι πειρατές έφτιαχναν χάρτη για να ξανάβρουνε το θησαυρό τους.
Πώς μπόρεσα εγώ να τον ξεχάσω; Δεν μπορεί... Κάτι άλλο θα συμβαίνει.

Τα βάλαμε στο πατάρι.
Και τώρα; Πώς νιώθεις;
Κύκλωσα τα χέρια μου γύρω απ' τη μέση του,
απ' τις λίγες φορές που δεν κρατούσα ένα απ' τα παιδιά.
Πώς να νιώθω, θησαυρέ μου; του είπα









------------------------------------------------------------
1.τα αγάλματα από αλυσίδα ποδηλάτου είναι έργα του κορεάτη γλύπτη Yeong Deok Seo
αφιέρωμα του οποίου μπορείτε να δείτε στο παρακάτω ελληνικό blog
http://vmdesignblogg.blogspot.gr/2012/02/blog-post_5825.html


2. Κατοπινή προσθήκη
21.9.2012

Αυτή η καρδιά ήρθε χθες από τη φίλη wild rose και επειδή πρέπει να την παραδώσω στα πιο συγγενικά μου blog επιλέγω αυτό της Ρεγγίνας και της voulaki.