Σελίδες

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

παιδική ηλικία

                         





Να έχεις παιδική ηλικία.

Είναι ευχή.
 
Τι συμβαίνει αλήθεια όταν είμαστε παιδιά;
Στην αρχή μας;
Σ' αυτό που είναι η μισή μας ζωή;

Χμ... Το γέλιο!
Τα παιδιά μπορούν να γελάσουν. Σε ολόκληρη τη γκάμα του γέλιου.
Σκαρφίζονται αστεία, κι ανέκδοτα - ακόμη και μισά! 
Και πίσω από την πλάτη μας σκαρώνουν πονηριές ένα σωρό, και φάρσες… με το σπινθηροβόλο βλέμμα τους «σε πουλάνε και σε αγοράζουν». Και εμείς τα συγχωρούμε.

Από τη στιγμή που ξυπνάνε, μέχρι την ώρα που πέφτουν στο μαξιλάρι, ακόμη και πάνω σε αυτό, και στον ύπνο τους ακόμα, το παιχνίδι ζητούν. Δεν χρειάζεται να ξοδευτείς: εφευρίσκουν παιχνίδια με ο,τι υπάρχει στο οπτικό τους πεδίο.

Δεν κάθονται  σε ένα σημείο. Μπορούν να σηκώσουν τη γειτονιά στο πόδι. Χοροπηδούν, χορεύουν, χτυπάν ότι κρατούν πάνω σε ό,τι βρουν με ρυθμό, φωνάζουν, τραγουδούν, τρέχουν, στροβιλίζονται. Θέλουν να σκαρφαλώσουν όταν δουν ένα δέντρο, λατρεύουν τα νερά, τα χορτάρια- ναι, ακόμη και τις λάσπες. Κυλιούνται. Ριψοκινδυνεύουν. 
Κάνουν ένα σωρό ακροβατικά.  Πέφτουν.

Έχουν φαεινές ιδέες για την πραγματικότητα και όνειρα για «όταν μεγαλώσουν».
Νομίζουν ότι μπορούν να πάνε παντού, ακόμη και να συναντήσουν τα πρότυπά τους.
Εμπιστεύονται. Πιστεύουν σε ήρωες που πετάνε, σε αγγέλους, στα θαύματα.
Προσεύχονται.

Αισθάνονται τα πάντα.
Είναι πιο κοντά στη φύση.
Αγαπούν τα ζώα, τα δάση, τα ποτάμια, τον ουρανό και τη θάλασσα. Τη βροχή. Το χιόνι.

Ενθουσιάζονται... με το πιο μικρό πραγματάκι. Χαίρονται με τα δώρα, με τις λιχουδιές. με τις εκδρομές.  Με το τίποτα: με ρόδες, μπάλες, κατασκευές, με ό,τι κινείται.
Ανταλλάζουν. Θέλουν συνεχώς να κερδίζουν, αλλά τι περίεργο… καμιά φορά χάνουν κιόλας.

Φοβούνται. Τα πιο μεγάλα και τα πιο μικρά πράγματα. Κλαίνε γοερά, κλαίνε στα ψέματα.
Κοροϊδεύουν. Μιμούνται. Παίζουν θέατρο, φτιάχνουν διαλόγους με τα αντικείμενα.
Κρύβονται. Παλεύουν.


                               Προσπαθούν. 
       Θέλουν να αγαπηθούν.
Είναι ευαίσθητα, 
                       εύπλαστα,                         
                                εύθραυστα.


Είναι δύσκολο να είσαι παιδί...
Και πόσο προσπαθείς σε όλη τη ζωή σου να το κρύψεις!!!


Σάββατο 26 Μαΐου 2012

έμπνευση

by Jan Von Holleben



Να έχεις έμπνευση.

Να εμπνέεσαι. Να "ακούς" αυτά που συμβαίνουν από πάντα.
Να βλέπεις την τάξη μέσα στο χάος.
Να βλέπεις το χάος μέσα στην τάξη.
Να φροντίζεις για την ομορφιά.
Να ρεμβάζεις.
Να δουλεύεις,  μυστικά, για μια άλλη πραγματικότητα,  πιο κοντά στα όνειρά σου. 
Να σου "μιλάνε" τα έργα των άλλων.
Να εμπνέεις. 
Να σκέφτεσαι τους άλλους, να δίνεις κουράγιο. Να μοιράζεσαι ό,τι ολοκληρώσεις.
Να δίνεις το παράδειγμα με τον τρόπο που ζεις. Να μην σε προδώσεις. Να μην επιτρέπεις οίκτο προς το πρόσωπό σου.
  


Να έχεις οίστρο. 

Να "ζεις -στην κυριολεξία- για να δημιουργείς". Πέρα από απολαβές, πέρα από τη φήμη.
Να ζεις για να εκφράζεσαι, για να επικοινωνείς.
Να ανακαλύπτεις μέσα σου μια άλλη γλώσσα.
Να αναρωτιέσαι: Είναι κάτι το μεταφυσικό; Ποιός με μύησε;
Είναι κάτι που με βασανίζει χρόνια; Είναι ένα κομμάτι από τη μνήμη του κόσμου;
Να απαντάς: ... μια μανία είναι, που δε σε αφήνει να κάνεις τίποτ' άλλο, μέχρι να γεννήσεις αυτό που πρέπει. 




Να γεννάς.

Να φέρνεις κάτι νέο στον κόσμο. Κάτι με τη σφραγίδα σου. 
Να πρωτοτυπείς. Να εφευρίσκεις.
Να κοπιάζεις, να ξενυχτάς, να πεινάς, να τραυματίζεσαι, να αποτυγχάνεις, 
κι απ' την αρχή ξανά.
Να ψάχνεις ψεγάδια ακόμα και στον εαυτό που έχεις κατακερματίσει.
Και μετά... να δακρύζεις, να κάθεσαι ώρες να καμαρώνεις και να μην πιστεύεις ότι είναι δικό σου έργο. Και μετά να μη σου ανήκει. Να αγωνιάς για τα βλέμματα, τις ανάσες. τη στάση των άλλων, όταν θα το συναντήσουν. 


Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

όρια

Να έχεις όρια.

www.marqueyssac.com

Αναζήτησα μια κατανοητή και γενικόλογη ερμηνεία για τη νέα αξιοσημείωτη έννοια.
Εξέτασα αρχικά τις συνωνυμίες των "ορίων" : στη γεωγραφία και στην ιδιοκτησία τα συναντούμε ως «σύνορα» ή «άκρα», για τους λιγότερο τολμηρούς αποτελούν «εμπόδια», ενώ η συνείδηση τα φανερώνει ως «φραγμούς».
Αν και η έννοια "των ορίων" ως κάτι που πάντα προσεγγίζουμε αλλά ποτέ δεν πλησιάζουμε υπάρχει στη μαθηματική ανάλυση, βοήθειά μου, σε αυτό που επιθυμώ να διατυπώσω υπήρξε η εμπειρία της γεωμετρίας:
έστω, λοιπόν,  ότι τα όρια είναι το εξωτερικό περίβλημα, το σύνολο των «σημείων»,  που θέτουμε για να συγκεκριμενοποιήσουμε το γνωστό σε εμάς κόσμο. Ακριβώς όπως είναι η περίμετρος και η περιφέρεια στη γεωμετρία. Πρόκειται λοιπόν για την προστασία ενός σχήματος.

Στις κοινωνίες των ανθρώπων κάθε τι ακραίο, εκτός ορίων, συμβαίνει να είναι και καταδικαστέο. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι τα περισσότερα όρια «θεσπίστηκαν» ή τουλάχιστον «έγιναν αντιληπτά» από το εκάστοτε σύνολο, όταν βρέθηκε κάποιος να τα ξεπεράσει, άλλοτε επίτηδες, κι άλλοτε από λάθος. Σε παλαιότερα πολιτεύματα, για  όποιον δεν συμπεριφερόταν κόσμια μέσα στο κοινωνικό σχήμα, επιβαλλόταν η έξοδος από αυτό, η "εξορία"

Τα όρια εκτός από κάτι γενικό, που αφορά μια κοινωνία ή μια ομάδα, μπορούν να υπάρξουν και κάτι απολύτως ειδικό : τα όρια που έχει θέσει ο καθένας για τον εαυτό του. Για τους εξωτερικούς παρατηρητές, τα προσωπικά όρια σκιαγραφούν κατά κάποιον τρόπο το "ποιόν" του ατόμου. Μα πώς μπορεί ένας άλλος να δει αυτά τα όρια; Πώς αλλιώς; Συγκεντρώνοντας τις εκφάνσεις της συμπεριφοράς του ατόμου, το τί συνήθως πράττει και τί όχι, γεγονότα που προδίδουν τις προθέσεις του.

Ο τρόπος με τον οποίο έχει ανατραφεί ο καθένας είναι αυτός που έθεσε τα πρώτα όρια, τα υπόλοιπα προστέθηκαν από την εκάστοτε εκπαίδευση αλλά και τις επιλογές του. Υπάρχουν λοιπόν για όλους μας ορισμένες οι συντεταγμένες, από μας τους ίδιους, και αρκετές φορές καταγεγραμμένες από τους παρατηρητές μας σε ημερολόγια, πρακτικά, ποινολόγια και κάθε είδους κατάστιχο: κειμένου, ήχου, εικόνας. Εδώ τίθεται το βασικό μου ερώτημα. Και τι γίνεται, αν τα προσωπικά όρια είναι απολύτως πλασματικά; Αν τα όρια προσπαθώντας να μας προστατεύσουν, μας εμποδίζουν να δούμε κάτι που μπορεί να μας ωφελήσει, να μας εξελίξει ως άτομα;
Καλλιεργούμε τα όριά μας μια ολόκληρη ζωή. Κι όταν έρθει το όριο της ζωής, θέλοντας να κάνουμε τον απολογισμό μας, προσπαθώντας να αλιεύσουμε τις καλύτερες στιγμές μας, αυτές που μας έκαναν να ξαφνιαστούμε, να θυμώσουμε, να πονέσουμε, να γελάσουμε, αυτές δηλαδή που θα αυξήσουν λίγο τους παλμούς μας είναι οι μικρές στιγμές που κινδυνεύσαμε, που βρεθήκαμε, έστω και λίγο, εκτός ορίων: οι αυθόρμητες, εκεί που για κάποιον λόγο, δεν λειτούργησαν οι μηχανισμοί των φρένων μας.

Τα όριά μας είναι οι άμυνές μας. Η ασπίδα μας. Η πανοπλία μέσα στην οποία λάμπουμε. Πόση απόσταση μπορούμε να διανύσουμε μέσα σε αυτήν;  Μπορούμε, ενδεχομένως, να βαδίσουμε για αρκετό χρονικό διάστημα . Κι αν είμαστε βαριά τραυματισμένοι; Κι αν  χρειαστεί να τρέξουμε, ή ακόμη και, να κάνουμε άλμα; Όσο πόνο κι αν μας προκαλεί πρέπει να αποχωριστούμε την πανοπλία μας, κι αν ακόμη, τα όριά μας χαθούν κι όσο κι αν νιώθουμε έρημοι και άοπλοι, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι έχουμε, μόνο και μόνο για εμάς,  για την υπέρβαση.
Και για να εξηγούμαστε. Τα όρια δεν είναι πάντοτε τα ανώτερα σημεία. Στις μέρες μας, είναι πιο εύκολο να αγγίξουμε τα κατώτερα σημεία της ύπαρξής μας.
Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να μας φοβίζει. Είμαστε φτιαγμένοι για να αντέχουμε.
Να μην ντρεπόμαστε να κλάψουμε. Να μην ντραπούμε να παλέψουμε. Ακόμη και να ζητήσουμε το δίκιο μας.

                  Στο επιμύθιο ας εξηγήσουμε σε τι χρησιμεύουν τα όρια. 
Υπάρχουν πολλά και πολυμέτωπα όρια και είναι απολύτως απαραίτητα : είναι το κουκούλι που θρέφει την πεταλούδα που θα γίνουμε, έστω για λίγες στιγμές μας. Όσο παραμυθένια κι αν θέλαμε τη ζωή μας, τόσο εμείς όσο και αυτοί που μας αγαπούν, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν θα έχουμε μπούσουλα, στιγμές που θα πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε. Τα όρια που τηρήσαμε τόσο ευλαβικά, που μας κράτησαν ακέραιους,  θα παραμερίσουν για να φανεί αυτό που πραγματικά είμαστε. Άνθρωποι. Γοητευτικοί μέσα στις αδυναμίες και στα λάθη μας. Γιατί ακόμα κι ένα λάθος πρέπει να γίνει σωστά*.

*Δανείζομαι τη φράση από τίτλο βιβλίου που ωστόσο δεν έχω ακόμη διαβάσει. Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Βασίλη Αναγνώστου, «Ακόμη κι ένα λάθος, κάν’ το σωστά» από τις εκδόσεις Άγκυρα.