Σελίδες

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

amore eroico (ηρωική αγάπη)



Ένα σχόλιο στα ιταλικά, 
στην προηγούμενη ανάρτηση, 
με πήγε πολύ πίσω...
 Στη βιβλιοθήκη του πατρικού σπιτιού, υπήρχε ένα τεφτέρι
που η μαμά δεν μ' άφηνε να χρησιμοποιήσω,
φυλάγοντάς το πιθανότατα για το μέλλον μου.
Στα δικά μου μάτια φαινόταν παιδικό,
γιατί είχε ζωγραφισμένα, γυμνούλικα,
ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι που έγραφαν με μια πένα.
Πάνω από το σκίτσο υπήρχαν δυο κόκκινες λέξεις που ....
μάλλον, άλλαζαν τα συμφραζόμενα:

"amore è".

Μιλώ για τόσο παλιά, 
που ούτε ελληνικά δεν έγραφα καλά-καλά
πόσο μάλλον ιταλικά

Χμ! Πώς να μεταφράζεται άραγε; 
Σαν κεφαλίδα σε σελίδα λευκώματος...
"Αγάπη εστί..." "Έρως εστί..."
κι έπειτα "Τρυφερότητα είναι...", "Αγαπημένος είναι...

Βλέποντας αυτά τα δυο πλασματάκια, να αγκαλιάζονται δεν ήξερα την μεγάλη ιστορία αγάπης μεταξύ της δημιουργού του σκίτσου, και του άνδρα της. Η Kim και ο Roberto Casali, των οποίων τα ονόματα πήραν και οι δυο φιγούρες, αντήλλασσαν ένα σωρό μικρά σημειώματα αγάπης, που εν τέλει μεταφράστηκαν σε 21 γλώσσες. Η αγάπη τους συνεχίστηκε και μετά θάνατον, καθώς ενώ ο Roberto έσβησε από καρκίνο στα 1975, η Kim πήρε την απόφαση να φέρει στον κόσμο ένα ακόμα παιδί από δικό του γενετικό υλικό. Η τεχνητή γονιμοποίηση της Kim, δίχασε την κοινή γνώμη, και δέχτηκε τις επικρίσεις της Καθολικής Εκκλησίας.
Η Kim έφυγε στα 1997 από την ίδια αιτία , όμως
η αγάπη που ζωγράφισε συνεχίζεται,
όπως θα δείτε στα σκίτσα που παραθέτω παρακάτω,
ειδικά επιλεγμένα ώστε να εκφράζουν
καταστάσεις που εγώ έχω ζήσει και ζω...

Ζωγραφίστε τα με τα χρώματα που εσείς αγαπάτε...

1. Η μουσική μας ομορφαίνει τη ζωή, μας ένωσε απ' την αρχή:

  

2. Η χαρά του να είμαστε δίπλα δίπλα:




3. Το κοριτσάκι μεγαλώνει και η αγάπη του κόβεται σε περισσότερα κομμάτια...




4. Και να μην ξεχνιόμαστε, είναι καλό να βρισκόμαστε  και λίγο μόνοι :





Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν τρυφερά, βαθιά και με διάρκεια...



Να έχεις αγάπη, ηρωική αγάπη.


Καλό σας βράδυ

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

γυναικεία φύση, μια τεράστια ευθύνη


Ένα ακόμη ζόρικο κείμενο, 
απαραίτητη η γονική συναίνεση

.
Πηγή εικόνας

Όσο ζω μαθαίνω, και κάτι ακόμη, για τη γυναικεία φύση.

Παλιότερα υπήρχε μια λαϊκή φιλολογία
για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένα σωστό κορίτσι.
Ένα σωρό εργόχειρα,
που για φαντάσου τώρα ξανάρχονται ως μόδα κι
ένα τεράστιο κουβάρι προλήψεων και γιαλαντζί συνταγών
που καμμιά δεν ήξερε ακριβώς τι σημαίνουν
(έτσι τα μάθαμε απ' τις πιο παλιές)
και που, μεγάλες και μικρές, τηρούσαν με προσήλωση.

Υστερα ήρθε το savoir-vivre
στα παλαιοπωλεία βρίσκεις ακόμα εκείνες τις εγκυκλοπαίδειες
που δίδασκαν τις εγγράμματες πλέον δεσποινίδες τα πάντα όλα,
για το σώμα, το σπίτι, το νοικοκυριό, τα παιδιά, την τέχνη, τη μόδα  κ.δ.συμμ.
Η γυναίκα  βρισκόταν μέσα σε όλη αυτή τη ροζ λουλουδένια τρυφερότητα
όλη αναμορφωμένη
πασαλειμμένη με ότι ζαρζαβατικό και γαλακτώδες υπήρχε στο ψυγείο
με γραμμένο μάτι φρύδι μαλλί
γεμάτη πούδρα και κοκκινάδι

Ύστερα ήρθε η απελευθέρωση
να μη σας τα λέω, τα ξέρετε.

Τι στα κομμάτια είναι αυτή η γυναικεία φύση;

Κοιτούσα τα αγόρια εξεταστικά.
Τι χρειάζονται τα αγόρια το στήθος;
Μήπως έχουν και εκείνα γυναικεία φύση;
Έχουνε κι εκείνα Χ χρωμόσωμα
μόνο που εμείς έχουμε δύο.

Πάτησε στις λέξεις με τα εισαγωγικά να δεις τι έμαθα.
Πρόκειται καθαρά για βιολογία για να μην υπάρχει παρεξήγηση.
Το "βίντεο" αυτό  μου έλυσε την απορία.
Η "μελέτη" αυτή μου είπε ότι η ανδρική βία ...
μάλλον δεν είναι και τόσο ανδρική.

Κάποιες μας σερβίρουν τόσα χρόνια κουτόχορτο,
και λέω κάποιες,
γιατί παραδοσιακά οι γυναίκες μαγειρεύουν.

Κατέληξα σε ορισμένα συμπεράσματα

Η γυναίκα πρέπει να είναι κέρβερος στο σπίτι και στα παιδιά.
Αλλά να μη το δείχνει.

Πρέπει να είναι ο φύλακας και ο αρχηγός.
Σωπάστε καλέ, μη μας πάρουνε χαμπάρι.

Να είναι τετραπέρατη, οργανωτική, μαθηματικό μυαλό,
αλλά να μη το πείτε ούτε του παπά.

Να είναι κορμί, καλλίγραμμη, κούκλα ζωντανή,
αλλά να το παίζει δύσκολη


Μια ζωή προσπαθούμε να φτιάξουμε τη γυναίκα.
Το ερώτημα είναι

ποιές γυναίκες φτιάχνουν

γυναίκες θύματα
που γεννούν χωρίς σκέψη
κι
εκείνους τους άνδρες,
που ονειρεύονται κυρίως
πόδια ανοιχτά, νώτα ακάλυπτα
συν χρήμα
που δεν καλύπτει κανενός την πληγή;


τι σόι γυναίκες

δε φτιάχνουν

έναν κόσμο για γυναίκες;



Μαλλον
η γυναικεία φύση 
ήταν είναι και θα είναι
μια τεράστια ευθύνη




_______________________________________

κατοπινή προσθήκη
μόλις διάβασα, λόγω Μοναλίζας,
την ανάρτηση της Τζωρτζίνας. 
Νομίζω ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος...


επίσης για προβληματισμό προσφέρεται
και η ανάρτηση της Κατερίνας

Να είστε καλά

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

απολογία (περί πνευματικών δικαιωμάτων)


        " Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο:
αυτοί που κάνουν ό,τι θέλουν, κι όλοι οι άλλοι."   

δια στόματος David Englander (Ed Harris) 
από την ταινία  Man on a Ledge (2012), 
σε σενάριο του Pablo.J.Fenjves.


Ξέρω, ξέρω.
Θα αναρωτιέστε γιατί το κάνω. 
Γιατί σας κουράζω αναφέροντας το χαρακτήρα, τον ηθοποιό, τον τίτλο της ταινίας, τη χρονολογία, και πόσο μάλλον το όνομα του σεναριογράφου. Σπαστικό,ε; 
Ονόματα, τίτλοι, κόμματα... άχρηστες πληροφορίες, λες και είμαι ο Κωστάλας περιγράφοντας πατινάζ στον πάγο. 

Θα μπορούσα να γράψω μόνο την ατάκα.
Και χωρίς εισαγωγικά. Σαν να 'ναι δική μου. 
Που στην τελική...  όλοι το έχουν σκεφτεί. 
Ειδικά όταν έρχεται μια στιγμή, που νιώθεις ότι έρχεται κάποιος και σε ξεφτιλίζει.
Σε πατάει σα σκουλήκι. Για να νιώσει εκείνος όμορφα. 
Και χωρίς να σε ξέρει. Μόνο επειδή είναι από πάνω.
Ναι, να έγραφα μόνο την ατάκα, και να τελειώσει η ανάρτηση. 

Κι η ιστορία ολόκληρη! Κι ο παραλήπτης θα πάρει το μήνυμα. Στα μουγγά. 


Δεν είναι έτσι, αγαπητέ.
Όπως οι άνθρωποι έχουμε τα στοιχεία μας, τα οποία έχουμε βαρεθεί να συμπληρώνουμε
από δω και από κει, έτσι και τα κείμενα, έχουν κι αυτά την ταυτότητά τους.
Έχουν μάνα και πατέρα, έχουν συγγραφέα και ερέθισμα.
Θα μου πεις:
"Μα είναι μια αναθεματισμένη πρόταση. Άντε κι άλλη μία." 
"Είσαι γελασμένος. 'Οσο πιο αφαιρετικό είναι ένα κείμενο, τόσο πιο δουλεμένο είναι."

Όπως ανέφερα και παλαιότερα, μετά τα παιδάκια μου, γέννησα αυτό το ιστολόγιο.
Κάθε του λέξη, κάθε του εικόνα, είναι διαλεγμένη με περίσσια αγάπη. 
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη, και τη μπολιάζω ολοένα με κάτι από μένα.
Οι ώρες περνούν, κι εγώ χάνομαι μέσα στις λέξεις. Ονειρεύομαι. 
Κι αυτά τα όνειρα, γεννάνε κείμενα.Πιο πολλά, και πιο καλά, από άλλα περασμένα. 
Δεν χρειάζεται να μου το πει κανείς. Μου φτάνει που το νιώθω. 
Εξάλλου... κείμενά μου, έχω δημοσιεύσει σε περιοδικά. 
Όχι μόνο ποιήματα, και αφιερώματα, και θεατρικά. 
Με το όνομά μου. Γιατί έχω κι εγώ όνομα. Και πολύ ωραίο μάλιστα. 

Έχει σημασία ποιος έχει πει τι. Και περισσότερο ποιος έχει γράψει τι.
Όταν λέμε τα γραπτά μένουν, εσύ τι καταλαβαίνεις;
Ότι κάποιος μπορεί να τα αναζητήσει. Ότι έχουν υπόσταση.
Τόσοι και τόσοι ερμηνεύουν αυτές τις έρμες τις Γραφές. Τόσων χρονών κείμενα.

Θεωρώ το ιστολόγιο αυτό ανθρωποκεντρικό. 

Μια ανθρωπολογία, κι όχι απαραίτητα για τον άνθρωπο, αλλά και από τον άνθρωπο.
Γράφω με ψευδώνυμο. Υπάρχει λόγος.
Γιατί ασχολούμαι με πολλά. Γιατί είμαι και τελειομανής.
Και γιατί οι άνθρωποι βάζουν ταμπέλες. 
- Πώς εσύ που κάνεις αυτό, κάνεις και το άλλο; 
Δεν σου φαινότανε. Κι άλλα τέτοια, κουλά.

Γι' αυτό όταν λέμε επικοινωνούμε με το δημιουργό. Να επικοινωνούμε. 
Επικοινωνία τις περισσότερες φορές σημαίνει ερώτηση και απάντηση.
Κι όχι de facto δήλωση. 
Δεν με νοιάζει να με ειδοποιήσεις. Γιατί μπορεί και να μη θέλω.
Συμβαίνει κι αυτό.