Σελίδες

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

ώρα



Η    ώ ρ α    τ η ς    μ α μ ά ς *   ( μια ακόμη ιστορία της marron)



πηγή εικόνας


Βρε, μικιο! Σε στενοχώρησα; Έλα, εδώ! Να σε κάνω μια αγκαλίτσα. […]
Δεν είμαι θυμωμένη μαζί σου.
Είναι που αναρωτιέμαι , βρε πουλάκι μου… πώς τα καταφέρνεις να έχεις, ένα σωρό απορίες, την ώρα εκείνη, που η έρμη η μανούλα θέλει να γράψει το κείμενό της; […] 

Ναι! Πάλι το γράφει η μαμά το κείμενό της ! Είναι η δουλειά της μαμάς! Έτσι, καμάρι μου; Το λοιπόν... τι απασχολεί τώρα το μυαλουδάκι σου; […] 
Θα προσπαθήσω να στο πω, όσο πιο απλά μπορώ. Ο «Μύθος» - στην ουσία - είναι μια πολύ καλή ιστορία! Τόσο απλή που εύκολα να τη θυμάται κάποιος και τόσο συναρπαστική που να θέλει να τη διηγηθεί σ’ όλον τον κόσμο. Τη λέω, ας πούμε, εγώ; Τηνε λέω ετσά. Τη λες εσύ; Βάζεις ό,τι θες, εσύ, μέσα. Κι έτσι κανείς δε μπορεί να ξέρει αν είναι ψέμματα ή αλήθεια. […] 
Κατάλαβες; Τι άλλο, τώρα; […]  
Η λέξη «Ευκαιρία», χμ… Είναι μια στιγμούλα στο χρόνο, που, μακάρι, να τη δεις και να μην την προσπεράσεις, γιατί τότε είναι που πάνε όλα καλά, και επιτέλους! μπορεί να πραγματοποιηθεί μια σου επιθυμία. Κάτι που θέλεις πολύ!
Ποια άλλη μου είπες; Α μάλιστα, η «Ανατροπή»!

Το ‘χω! Στα στρώματα κάνουμε τούμπες έτσι δεν είναι; […] 
Αυτό είναι η ανατροπή. Το αναποδογύρισμα, το τουμπάρισμα. Κι αν αυτό που γυρίσει, μείνει γυρισμένο, τότε έχουμε μια κάποια αλλαγή. Μμμ… Μάλλον δεν έγινα τόσο σαφής. Δύσκολη έννοια […]
Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την «Τράπουλα»!
Κάπου έχουμε μια. […] Ορίστε. Ανοίγεις το κουτάκι. Έχει μέσα χαρτονάκια που τα λένε τραπουλόχαρτα. Από τη μια πλευρά είναι όλα ίδια, αλλά από την άλλη το καθένα είναι διαφορετικό. Έχουν ζωγραφισμένα πρόσωπα, και νούμερα. 
Για να κάνουμε και εξάσκηση… Κάνε ανατροπή σε αυτό το χαρτί! Ναι, γύρισέ το ανάποδα. Τι βλέπεις; Το ίδιο, ε; Είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να φαίνεται και από τις δύο πλευρές η ίδια εικόνα. […] Τι τα κάνουμε αυτά; Κυρίως δύο πράγματα. Παίζουμε παιχνίδια με τους φίλους μας, ή προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θα συμβεί σε λίγο καιρό, ανάλογα με τη σειρά που θα τα τοποθετήσουμε πάνω στο τραπέζι. Αυτά.
Επειδή πρέπει να συνεχίσω, υπάρχει κάτι άλλο; […] Πωπω! Δύσκολα μου βάζεις σήμερα, αγοράκι μου...

Η «Κοινωνία» είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους. Κάτι που κάνουν όλοι μαζί. Ή κάτι που όλοι μαζί γνωρίζουν και συμφωνούν με αυτό. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. […]

Να ρωτήσω κάτι κι εγώ; Που στο καλό τις βρήκες όλες αυτές τις δύσκολες λέξεις;
[…] Πού; Στην εφημερίδα του μπαμπά;
Για να δω:
Εφημερίδα: ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τίτλος :
« ΜΥΘΟΣ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΗΔΗ»
Μάλιστα!


----------------------------------------------------

* Πρόκειται για την τρίτη συμμετοχή μου στο παιχνίδι με τις λέξεις που οργανώνει το ιστολόγιο Texnis stories. Οι 5 δοσμένες λέξεις από την Αγριμιώ, επισημαίνονται με κόκκινο χρώμα. 


                              Και αλλάζουμε θέμα...





 Πριν από λίγες μέρες είχα τη χαρά να λάβω ένα βραβείο από το blog onirokosmos
 το οποίο ευχαριστώ για την όμορφη έκπληξη. Δεν θα παραλείψω να απαντήσω τις    
 ερωτήσεις που το συνοδεύουν:

1) Αγαπημένο περιοδικό: λατρεύω τα περιοδικά, μου αρέσουν οι εικόνες τους, έχω αγοράσει τόνους από αυτά. Αυτό με το οποίο είχα πραγματικά κολλήσει ήταν το ΟΙΚΙΑ και ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ. Όλοι αυτοί οι σχεδιαστές επίπλων, οι χρωματικοί τόνοι , οι συνδυασμοί... Λυπήθηκα πραγματικά που δεν μπόρεσα να το κρατήσω λόγω έλλειψης χώρου. 

2) Αγαπημένη τραγουδίστρια: Έχω μεγάλη αδυναμία στην ελληνική μουσική. Έχω πολλές αδυναμίες και πολλές ζήλιες. Έχω καταλήξει εδώ και καιρό ότι η μεγαλύτερη φωνή με τα δικά μου κριτήρια είναι αυτή της Χαρούλας Αλεξίου. Θεωρώ ότι μπορεί να τραγουδήσει όλα τα είδη από τζαζ, μέχρι βαρύ λαϊκό, από παραδοσιακό μέχρι παιδικό τραγουδάκι με απίστευτη καθαρότητα, συνέπεια και θέρμη!! Με έχει σκλαβώσει πραγματικά.

3) Αγαπημένη Youtube guru: Δεν γνωρίζω το όνομα της γυναίκας αυτής. Βρίσκεται κάπου στην Αμέρικα. Ακούστε να δείτε πως έγινε. Είμαι τύπος που χρησιμοποιώ τον υπολογιστή για τα πάντα. Κοιμάμαι αγκαλιά με τον Γούγλη! [...] Πριν γεννήσω έβλεπα ότι υπήρχε για γέννες,γιατρούς, μωρά κτλ. Και είχα πέσει επάνω σε ένα βιντεάκι που έλεγε πώς να κάνεις μπάνιο, να αλλάζεις και να θηλάζεις ένα μωρό. Ήταν όλο πολύ κατατοπιστικό αλλά το μεσαίο κομμάτι με την αλλαγή πάνας πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή! (δεν ξέρετε από τι σας σώζει το να έχετε τοποθετήσει την καινούργια πάνα κάτω από την παλιά, απλώς δεν ξέρετε μέχρι να το ζήσετε). Δεν είστε υποχρεωμένοι να παρακολουθήσετε. 29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Babylino, είναι ελληνικά και μυρίζουν υπέροχα (ποιός έλεγε ότι δεν μπορώ να βρω χορηγό;;;)


4)Αγαπημένο είδος μακιγιάζ: Αυτό που σε μεταμορφώνει και σε κάνει από Μαίρη Παναγιωταρά κάτι κοντά σε Κιμ Μπάσιντζερ.

5)Αγαπημένο μέρος διαμονής: Παντού όπου υπάρχει καλή παρέα κι η γκρίνια είναι υπό το μηδέν.

6) Αγαπημένη ταινία: Δύο ταινίες έχουν την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Και είναι κωμικές και ρομαντικές συνάμα. Ό,τι μου αρέσει και στη ζωή δηλαδή. Ψοφάω!

                                                                  (1994)



                                                                    (1990) 
                    

                      
7) Πόσα ζευγάρια παπούτσια έχω; Δεν τα έχω μετρήσει. Ο σκοπός μου είναι να τα φοράω ανά ζευγάρι και όχι παράταιρα όταν φεύγω με την τσίμπλα στο μάτι και με κλειστά τα πατζούρια για να μην κάνω θόρυβο και ξυπνήσω τους μπόμπιρες και ξαναθυμηθούμε μαζί με ολόκληρη τη γειτονιά το λεγόμενο "άγχος του αποχωρισμού"!

8) Αγαπημένο χρώμα. Χμ. Το γκρι και το χακί. Δεν ξέρω γιατί. Μήπως είμαι αγοροκόριτσο;


Και τώρα πρέπει να βραβεύσω 7 αγαπημένα blogs.
Έχουμε και λέμε από την κατηγορία "Νιώθω συγγενής τους" ... (ακούγεται μουσική...)
Κι επειδή σε αυτό το blog έχουμε αναδείξει κυρίως τη γυναίκα και όχι τον άνδρα,
κι αφού αντικαταστήσουμε την ερώτηση από "αγαπημένο είδος μακιγιάζ" σε "αγαπημένο βιβλίο" να προσπαθήσουμε να βρούμε 7 τον αριθμό... χμ...


Περιμένω τα σχόλιά σας, όπως πάντα...
Σας φιλώ ;)

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

μουσική!


μα τι στ' αλήθεια είναι μουσική;

το καρδιοχτύπι στην κοιλιά και στην αγκαλιά
η ανάσα σου κοντά στο αυτί μου τη νύχτα
οι πρώτες παιδικές φωνούλες και το ταχτάρισμα
όταν η φωνή γίνεται όργανο για να νανουρίσει
τα τραγούδια της αγκαλιάς που σε χορεύω
οι διαφορετικές φωνές όταν λες το παραμύθι

το σιγανομουρμούρισμα όταν κάτι σκαρώνεις
όταν σφυρίζεις ένα σκοπό στο διάδρομο
το γαργαριστό γέλιο στο άκουσμα του αστείου
η βαβούρα στο καφέ κ το πλανόδιο ακκορντεόν
αυτό που ντύνει τη συγκίνηση στο σινεμά
ραδιοφωνικό χαλί όταν διάβαζα για Πανελλήνιες
το να διαλέγεις σιντί για το αυτοκίνητο
 
η μελέτη και οι πρόβες με τα σύνολα
όταν τραγουδάς στην ταβέρνα, 
στο μπάρ, στο πάρκο και στο στάδιο 
κάθε που ακολουθώ τις μπάντες στις πλατείες  
κάθε που ονειρεύομαι τη μουσική που θα φτιάξουμε μαζί

ύστερα είναι...
η βροχή που πέφτει στο τζάμι
τα βήματα πέρα δώθε μέσα στη νύχτα
τα τζιτζίκια, οι γρύλοι κι ο γκιώνης το κατακαλόκαιρο

Κάτι έχασα, κάπου, 
ας μετρήσω πάλι απ' την αρχή...



---------------------------------------------------------------------------------------------- 



Η ιδέα και η μουσική επιμέλεια είναι του Ματτέο Νεγκρίν 
και η υπέροχη ζωγραφική απόδοση είναι της Αλίς Νίννι.

--------------------------------------------------- 

"Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;"
Ρωτούσε και ξαναρωτούσε, στο ΤΡΙΤΟ, ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης

 Δεν μας εγκαταλείπει. Ελπίζει να την ακούσουμε, κι ακολουθεί τη ζωή μας, Μενέλαε.
  



 

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Ε.Ρ.ωΤ.α

          
       

             Δεν το εννοείς, έτσι δεν είναι;
             Να βρίσκεις μόνο αρνητικά στη Δημόσια Τηλεόραση...
   
             Μάλλον δε σου έχει συμβεί,
             από κει που είσαι στο σπίτι και κάνεις πρόβες,
             να βρίσκεσαι την άλλη μέρα πλαισιωμένος από ορχήστρα
             κι η φωνή σου να μεταδίδεται μέσω της ΕΡΑ 5 σε ολόκληρο τον κόσμο.
             Δεν έχεις χαθεί για μέρες από τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο,
             συμμετέχοντας σε εξωτερικά γυρίσματα ντοκυμανταίρ
             για την Εκπαιδευτική Τηλεόραση...

             Σίγουρα, μην πεις όχι, θα συμμετείχες σε γυρίσματα
             σ' ένα απ' τα στούντιο της Κατεχάκη ή της Μεσογείων...
             Έχεις ιδέα για τη γλυκειά αγωνία
             να ηχογραφείς μόνο μια, ή το πολύ δύο φορές,
             και να ξαναπηγαίνεις άλλη μέρα για το play back;
             Και τότε, για την εικόνα σου,
             να παραδίνεσαι στα έμπειρα χέρια των κοριτσιών της ΕΡΤ,
             που σε βάφουν, σε χτενίζουν και σε κάνουν επική φιγούρα...
             Σε κέρασαν ποτέ στο εστιατόριο του κτιρίου έπειτα από εκπομπή;
             Επισκέφτηκες ποτέ τη βιβλιοθήκη, να δεις έστω...
                  τα παλιά προγράμματα τηλεόρασης
                  με τις ασπρόμαυρες αγαπημένες φωτογραφίες;
             
          
             Απ' ό,τι βλέπεις κάτι ξέρω από ΕΡΤ;
             κι ας μην έχω πάρει δραχμή, ευρώ, για τις παραπάνω συμμετοχές.
             Δεν είμαι κανένα παιδάκι ... να μου λες
             - Ξέχασέ την ΕΡΤ τώρα. Θα σου φτιάξω μιαν άλλη...
             Σαν να μου πετάς το παιχνίδι και να μου τάζεις πως θα μου πάρεις άλλο...
            
             Κι ύστερα, γιατί μου κλείνεις το διακόπτη τη νύχτα, ξαφνικά; 
             Για να φοβηθώ περισσότερο το σκοτάδι;
             Για να νιώσω βαθύτερα την ερημιά των καιρών;
             Να ανοίγω το ραδιόφωνο,
             το μόνιμα συντονισμένο στο "Δεύτερο",
             και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος;
                      
             Είμαι εδώ και γράφω,
             αλλά είμαι συνέχεια εκεί, με την καρδιά και το μυαλό.
             Μαζί με τους ανθρώπους της ΕΡΤ
             που δεν είναι μόνο 2.600 είναι πολλοί παραπάνω.
        
             Πρώτοι από αυτούς, οι ακροατές, οι τηλεθεατές
             που νιώθουν την ΕΡΤ σπίτι τους,
             βρίσκονται εκεί έξω, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
        
             Δεύτερες οι ορχήστρες που έρχονται με δική τους θέληση
             για να μη σταματήσουν να παιανίζουν οι μουσικές.
        
             Τελευταίοι οι τεχνικοί, οι δημοσιογράφοι, οι παραγωγοί,
             αυτοί που ένιωσαν να τους κόβονται
             η γλώσσα, τα χέρια, οι αισθήσεις όλες...
             Εκπέμπουν "πειρατικά", φτιάχνουν ακόμη εκπομπές.
             σαν τους γιατρούς που παλεύουν να κρατήσουν στη ζωή τον ασθενή.
        
             Δεν αμοίβονται όλοι με χρυσάφι.
             Τους ανθρώπους που σκέφτονται με γνώμονα τον πολιτισμό,
             δεν θα τους βρεις αλλού. Πουθενά αλλού.        
             Ο πολιτισμός δεν είναι δημοσιοϋπαλληλίκι.       
             Είναι δικαίωμα, είναι ανάγκη, είναι λειτούργημα.
             Δεν πληρώνεται, ούτε αμοίβεται αρκετά.
        
             Η αλήθεια είναι ότι μιλώ για το δημιουργικό κομμάτι.
             Δε γνωρίζω για διευθυντικές θέσεις, για κεφάλαια...
             Με λίγα λόγια, μαζί με τα ξερά, έκαψες και τα χλωρά.
             Μας τους παρουσίασες όλους σαν καταχραστές,
             αυτούς που νιώθαμε οικογένειά μας.
         
             Λυπάμαι βαθιά, για τη βίαιη διακοπή της Ελληνικής ΡαδιοΤηλεόρασης.
             Δηλώνω υπεύθυνα ότι αγαπώ την ΕΡΤ.
         
              Υ.Γ.
              Επίσης σχετικά με τη λέξη ΕΡΩΤΑΣ του τίτλου είναι παλιά και ελληνική
              σε σχέση με τη λέξη γ....ι που τείνει να επικρατήσει παντού. ΚΡΙΜΑ.

         
          
 

                                                             ----------------------

             Σε αυτή την ανάρτηση ευχαριστώ συνολικά την ΕΡΤ
             για τις συγκινήσεις που μου έχει προσφέρει, 
             προβάλλοντας την επιστήμη , τις τέχνες και τον αθλητισμό,
             με την ελευθερία που της παρείχε ο δημόσιος χαρακτήρας της,
             χωρίς να επιζητά την ακροαματικότητες, ανηθικότητες, 
             ή ένα μέτριο αποτέλεσμα με σκοπό το μεγαλύτερο κέρδος.

                                   

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

προσμονή (3ο βραβείο)


                     να περιμένεις το καλό κι αυτό θα έρθει... 
 

 
Πηγή



Κι απόψε πάλι χτυπά...




Με μολύβι, ποτέ πια.

Είχε, ας το πούμε… ενός είδους… ευαισθησία! 

Δεν το άντεχε. 

Να τσαλακώνει, να σκίζει χαρτιά, να σβήνει ή να μουτζουρώνει…

γενικότερα, να ματαιώνει…τις λέξεις.

Κι ας είχε αποκτήσει πρόσφατα εκείνο το σαγηνευτικό

σημειωματάριο από σκούρο ανακυκλωμένο χαρτί.

                                                                                        

Τα βράδια.

Κυρίως τα βράδια, έμπαινε στον πειρασμό, να σκαλίσει με γραφίδα τις σελίδες.

Στο φως του κεριού. Να τραβήξει την πρώτη παράλληλη γραμμή.

Έναν ορίζοντα όπου θ’ ανατείλει λέξη λέξη, η πρώτη πρόταση. Κι ύστερα η Ιστορία.

Ρωτάς αν είναι προσωπική ιστορία.

Αν είναι καλή η ιστορία, μοιάζει… προσωπική.

Τι σημασία έχει, εντέλει; Αφού είναι μια… καλή ιστορία.

                                                                                       

Κι απόψε τα μολύβια ησυχάζουν στην κασετίνα, όπως τα τρένα στο σταθμό.

Κι απόψε το σημειωματάριο μόλις που ανασαίνει, στο βαθύ συρτάρι, σαν σε λίκνο.

Άλλο ένα βράδυ που περιμένει την Ιστορία να φανεί,

ντυμένη και βαμμένη στην πένα, σαν μοιραία γυναίκα του φιλμ νουαρ. 

Βιάζεται να την εμφανίσει στην οθόνη.

Με λαχτάρα, αγγίζει τα πλήκτρα. Που και που σταματάει.

Και, ναι! Φαίνεται, ολοένα, και πιο καθαρά!

Μα είναι θαυμάσιο:

μια φυσιογνωμία

από γράμματα, αριθμούς, σημεία.

Το ακούς αυτό;  … είναι χτύπος καρδιάς;

Για μια στιγμή το πίστεψα…

Τόσο με συνεπήρε,  αυτός ο θόρυβος,  από τα δάχτυλα του συγγραφέα…







--------------------------------------------------------------------

    Η επιστροφή μου, βραβεία που δίνουν χαρά, και λίγη περιαυτολογία

   
Φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι,
μετά από απουσία ενός μηνός και κάτι...
όπου δεν είχα κάτι πραγματικά καλό κι ευχάριστονα μοιραστώ...
έχω τη μεγάλη χαρά να σας παρουσιάσω την ιστορία "Κι απόψε πάλι χτυπά..." με την οποία συμμετείχα στο 10ο "παιχνίδι με τις λέξεις" που οργάνωσε η FLORA GIA του Texnis Stories

Για την πρώτη μου συμμετοχή σας έχω μιλήσει στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση. Ξαναεξηγώ ότι δίνονται προς χρήση όλων των συμμετεχόντων   5 συγκεκριμενες λέξεις, οι οποίες επισημαίνονται με κόκκινο χρώμα. Οι αναγνώστες ψηφίζουν τις ιστορίες που τους κεντρίζουν χωρίς να γνωρίζουν το συγγραφέα. Είναι όπως λέω, ένα αγώνισμα μυστικό...

Το σούπερ θετικό είναι πως, αυτή τη φορά τιμήθηκα με το 3ο βραβείο από τη βαθμολογία που συγκέντρωσα από ψηφοφορία των αναγνωστών. Αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσετε αν σας αρέσει η μυθοπλασία, η δημιουργία, η ποικιλία... Μπορείτε και να γράψετε αλλά και να ψηφίσετε (όχι τη δική σας ιστορία). 
  

 




   Έχει περάσει πολύς καιρός αλλά μιας και πιάσαμε τις απονομές οφείλω,αν και καθυστερημένα, να αναφερθώ σε δύο νέα δροσερά και καλαίσθητα ιστολόγια που μου με τίμησαν διαβάζοντάς με αρχικά, 
και στη συνέχεια μου έδειξαν έμπρακτα τη φιλία τους με βραβεία:


  από τη μπλόγκερ Κατερίνα Δ.-Χ., γνωστή και ως Μ@μ@ για σπίτι 





  από τη μπλόγκερ Katerina Kiskidinoglou ή αλλιώς ελληνίδα μάνα


Το liebster award, το πρώτο εκ των δύο το έχω ξαναλάβει και έχω απαντήσει με δικό μου τρόπο στις ερωτήσεις στην ανάρτηση "γνώθι σαυτόν, μηδέν άγαν" (11)  η οποία έχει μεγάλη επισκεψιμότητα λόγω τίτλου. Γουγλάρει κανείς " τι σημαίνει μηδέν αγα" και διαβάζει και τον ορισμό, αλλά και τα σώψυχά μου!!

Για το δεύτερο βραβείο θα απαντήσω τις ερωτήσεις, γιατί πραγματικά η εσωστρέφειά μου είναι παροιμιώδης...

 1) Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Η ανάγκη να μοιραστώ επιτέλους, όλα τα καλά πράγματα που η καθημερινότητα δεν μου αφήνει χρόνο και χώρο να μοιραστώ με τους άλλους.


2) Ποιο είναι το θέμα του blog σας, με τι ασχολείται;

Φαίνεται στον υπότιτλο. Και στον τίτλο κάθε ανάρτησης. Τι να έχεις; Γιατί κρύβω μέσα μου έναν φιλόσοφο, και νιώθω κάθε μέρα σαν τον Άμλετ το Δανό Πρίγκηπα του Σαίξπηρ, που κρατούσε εκείνο το κρανίο και έλεγε " Να ζει κανείς ή να μη ζει; ".
 

3)     Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;

Από την αγάπη μου για τους ανθρώπους μου, και από την ίδια την έμπνευση, αυτό το σαράκι που με τρώει μέχρι να ολοκληρώσω την ανάρτηση. Υπάρχουν φορές που δεν προλαβαίνω να γράψω πάνω από τρεις λέξεις, γιατί γύρω μου γκρεμίζεται το σύμπαν.


4) Σχεδιάζετε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

 Όχι πάντα. Απλά κάποιες φορές προσέχω τα λεγόμενά μου περισσότερο.

5) Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Κυρία, κυρία, δεν καταλαβαίνω την ερώτηση!  Εφόσον δεν κάνω αναδημοσιεύσεις , μάλλον , λέω μάλλον... όλο το μπλογκ είναι μια νέα ιδέα... 

[... με μια αδιόρατη αύρα του παλιού, του πολύ παλιού όμως... γι' αυτό και η Δήμητρα θεωρούσε ότι είμαι πεντηκοντούτις!!! ( <- Τώρα ξέρετε γιατί το κάνω, για να έρθουν κι αλλοι να με διαβάσουν αφού γουγλάρουν το "πεντηκοντούτης"!! ) Η αλήθεια είναι ότι ώρες ώρες μου θυμίζω τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό από το αχτύπητο σήριαλ "Κωνσταντίνου και Ελένης"]

6) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Τι να πω; Εξαρτάται από τη διάθεση.  Όταν έχω στενοχώριες  προτιμώ να μην γράφω. Από ότι είδατε την τελευταία φορά μου πήρε κανένα μήνα!!!

7) Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;
Θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε, δηλαδή μόλις με γαργαλήσει η ιδέα να γράψω, αλλά ο πραγματικός χρόνος που πλησιάζω τον υπολογιστή είναι συνήθως το βράδυ. 

8) Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για σας;
Τίποτα περισσότερο από αυτά που του έχω πει...
9)     Ποια είναι τα hobbies σας;
Η αγαπημένη μου ενασχόληση είναι η ονειροπόληση. Ο τίτλος ενός πιο παλιού συγκροτήματος, "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω", με περιγράφει απόλυτα. Φυσικά το γράψιμο και το νοιάξιμο, πολύ από δαύτα. Στο μέλλον ελπίζω να έχω περισσότερο χρόνο για τη ζωγραφική και τη μουσική που τις έχω πολύ πολύ παραμελήσει... 

Ελπίζω να μη σας κούρασα,
περιμένω τα σχόλιά σας για την ιστορία και ό,τι άλλο έχετε να μοιραστείτε με τη σειρά σας...


Σας ασπάζομαι 
marron