Σελίδες

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Πιετά *,


Tον είχα αγκαλιά, στ' όνειρο.
Τον ταχτάριζα… Γελούσαμε!

Τονε χόρευα!
Αυτή  η  ζάλη. 
Η  αγκαλιά  που  κάνεις  στο  παιδί  σου.
Ξύπνησα μ’ ένα χαμόγελο τόσο!  Και χόρτασα κι ύπνο!
Κι ας σηκώθηκα με τους κοκόρους.
Άνοιξα το παράθυρο να μπει ο αέρας,
τυλίχτηκα ασυναίσθητα.
Είναι δυο μέρες που ‘χει έρθει απ' την πρωτεύουσα.
Δε λέει πολλά το παιδί μου. Κάτι το βαραίνει.
Θέλω να πάω κοντά του, να του πιάσω τα χέρια,
αλλά διστάζω.
Εκείνος, να έρθει, να μου ανοίξει την καρδούλα του.
Κι εγώ τότες, να του χαϊδέψω τα μαλλιά.
" Όφου, δεν πειράζει. Μη σκας αγόρι μου. Εσύ να είσαι καλά, κι όλα τ' άλλα γίνονται..."
Αυτό να του πω, να χαμογελάσει και να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή.

Ήχος όπλου ακούστηκε, δυνατός.
Ποιος στην ευχή! 
Μες στο ξημέρωμα;  
Θα μου ξυπνήσει το παιδί!
Βγαίνω έξω. Κοιτάζω  απέναντι. Ψυχή.
Πάω στην αποθήκη.
Εκεί τον είδα…
Αυτουδά είχε ξαπλωθεί…
Σαν το μαγνήτη, ρίχτηκα πάνω του.
Σαν το πουκάμισο, κατάσαρκα, τον έσφιγγα.
Με μια παράφορη αφοσίωση, για ώρες τον βαστούσα.
Να τον κρατήσω στη γη, μην μου πετάξει…
Τίποτε δεν έκανα, ώσπου νύχτωσε.
Στ’ αλήθεια, τίποτε. Μόνο που δάκρυζα,
κι είχαμε φτιάξει οι δυο μας μια λίμνη πορφυρή.
Τίποτε άλλο. Στ’ ορκίζομαι. Ούτε μιλιά.
Που να βρω δύναμη να σηκωθώ, να φωνάξω.
Αφού δεν ήμουν εγώ.
Τον γιο είχε βρει η τουφεκιά,
μα,  λες κι είχε πάρει τη μάνα,
κι είχε σωριάσει στη θέση της … ένα τσουβάλι.
Τον είχα αγκαλιά.
Αυτή η ζάλη. Η αγκαλιά που κάνεις στο παιδί σου.

 
“Pieta,” Μιχαήλ Άγγελος Μπουοναρότι 1499.  Institute Images Online, accessed September 28, 2013, http://westerncivimages.com/items/show/2998.

-----------------------------------------------------

Ετεροχρονισμένα, και περιμένοντας τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των αναγνωστών για το 1ο παιχνίδι των λέξεων του 2ου κύκλου, που έληξε σήμερα, δημοσιεύω το παραπάνω κείμενό μου, όπου με κόκκινο φαίνονται οι προαπαιτούμενες λέξεις... 

Αφού το έγραψα δεν μπορούσα να βρω πιο ταιριαστό τίτλο από αυτόν, καθώς μου θύμησε έντονα αυτόν τον τύπο έργων (Πιετά) που εικονίζουν την Παναγία μετά την αποκαθήλωση.

Έστειλα το κείμενο στη Φλώρα, στις  17 του Σεπτέμβρη. 

Μία μέρα μετά έγινε το κακό στο Κερατσίνι. Ήταν συνταρακτικό. Η φωτογραφία που δίχασε την κοινή γνώμη, εκείνη που φιγουράρισε στο πρωτοσέλιδο εφημερίδας, ήταν περίπου αυτό το σύμπλεγμα. Η εικόνα μιας γυναίκας με το άψυχο σώμα ενός άνδρα στην αγκαλιά.  


Υπόσχομαι, η επόμενη ανάρτηση είναι άκρως ανάλαφρη και θα περιέχει κι ένα βραβείο.





Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

φαγούρα


Όταν σε τρώει το χέρι το δεξί, λεφτά θα δώσεις.
Όταν σε τρώει τ' αριστερό,  θα πάρεις τα λεφτά.

Όταν σε  τρώνε και τα δυο ...  α ί μ α  μυρίζει

Δεν  ξεθυμαίνει  αυτή  η   φαγούρα
-το  λένε  όλοι  οι  πληρωμένοι δολοφόνοι,
κι  ύστερα  
ψάχνουν  λυσσασμένα  για  τρεχούμενο νερό...

Μα τι ειρωνεία! 
Πάνω   στην   κρήνη   γράφει,  από  παλιά:
ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ *
είτε δεξιά είτε αριστερά το διαβάσεις... ίδιο.

 
...την  έχεις,  τέκνο μου, κι εσύ...
από χτες, ετούτη τη φαγούρα...
κι  όταν θα πας εις το νερό, 
ωσάν τον Πιλάτο:
δήθεν αθώος, δήθεν ουδέτερος, δήθεν από άλλο τόπο...
κοίτα 
το χρώμα των χεριών σου πιο καλά
- άλλος το κάμει το κακό, πολλές φορές, 
κι άλλος νιώθει πως το 'χει κάμει -



όσο και να τρίβεις, το κόκκινο, δε φεύγει.


-----------------------------------------------------------

Όταν διαβάζεις τέτοιες ειδήσεις σε τρώει να γράψεις κάτι...
Αφιερωμένο, λοιπόν, στη μνήμη του τραγουδιστή Killah P. ή Παύλου Φύσσα
για να ψάξουμε ανάμεσά μας τους ηθικούς αυτουργούς


* Μτφ. Πλύνε τις ανομίες σου όχι μόνο το πρόσωπό σου.
Πρόκειται για την πιο γνωστή καρκινική επιγραφή : διαβάζοντάς την , το βλέμα μας πηγαίνει από αριστερά προς τα δεξιά και μετά από τα δεξιά προς τα αριστερά, σαν να παρακολουθεί έναν κάβουρα (καρκίνο) να προχωρά.

** Η Λαίδη Μάκβεθ στο τέλος του θεατρικού έργου Μάκβεθ του Σαίξπηρ, ως ηθικός αυτουργός μιας στυγερής δολοφονίας ολοένα τρίβει τα χέρια της γιατί θεωρεί ότι είναι γεμάτα αίμα.


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

εστίαση

Δε λέω, διαβάζω όμορφα πράγματα αυτόν τον καιρό, αλλά λίγα. 

"Μα ένας κόσμος γεμάτος με ομορφιά, ίσως να ήταν μονότονος, μην είμαστε και πλεονέκτες..."
Αυτή την απάντηση δίνω χρόνια ολόκληρα, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια μου, για να συνεχίζω να ζω εδώ, και να δικαιολογώ την γενική απραξία-ανοχή στην ασχήμια.
Σε μια χώρα που έχει πληγές ανοιχτές κι εμείς λέμε, "σώπα μωρέ, δεν είναι τίποτα" και πάμε παρακάτω.
Μακάρι να ήταν η χώρα ετούτη γεμάτη ομορφιά, 
όπως είναι και η φύση της μια ομορφιά, ένα αριστούργημα, 
και σκέψου πως μας προσφέρεται τόσα χρόνια στο πιάτο... 

Και λέγοντας "πιάτο", 
δράττομαι της ευκαιρίας να μεταφέρω όσο πιο πιστά γίνεται μια  κουβεντούλα που είχα, επάνω σε μια λέξη της γλώσσα μας και την ιστορία της. Συγκινήθηκα τόσο πολύ κατά τη διάρκεια αυτής της επεξήγησης που ήταν από τις λίγες φορές που είπα. Αχ αν είχα ένα μαγνητόφωνο για να τα γράψω έτσι ακριβώς... 




Είμασταν όλη η οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι 
στο δωμάτιο που είχαμε νοικιάσει για τις διακοπές μας, 
και τρώγαμε ένα πιάτο με λαχανικά στην κατσαρόλα κοκκινιστά και αχνιστά 
παρόμοια με το περίφημο ομώνυμο πιάτο που τρώει ο κριτικός γαστρονομίας στην ταινία "Ratatouille" ( gastronomie: τι όμορφη ελληνική νέα λέξη για να ταξιδεύει ανά τον κόσμο - και πόσο ωφέλιμη αν φορολογηθεί όπως προτάθηκε για τις ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο)


πηγή εικόνας


Κι εκεί που τρώμε αυτό το υπέροχο κηπευτικό γεύμα ακούγεται η ερώτηση:


Είμαστε τώρα σε εστιατόριο;




Υπάρχει μια τάση να μας αρέσει οικογενειακώς να βρισκόμαστε στη χάση και στη φέξη σε χώρους όπου μας σερβίρουν φαγητό που άλλοι έχουν μαγειρέψει και περιμένουμε σαν τα μαθητούδια στον παιδικό με τα πιρουνάκια μας και τις σαλιαρίτσες μας, και το στομαχάκι μας να γουργουρίζει. Η ερώτηση ήρθε προκειμένου να συνδυάσει το νέο περιβάλλον (ενοικιαζόμενο δωμάτιο) και την έννοια του φαγητού.

Σου αρέσει το φαγητό που τρώς; 

Ναι, μου αρέσει πολύ.

Θες να σου πω τι σημαίνει εστιατόριο;

Ναι.

Ακουμπάω τα μαχαιροπίρουνά μου κάτω και ξεκινάω να εξηγώ.

Στα πολύ παλιά τα χρόνια υπήρχαν στα σπίτια οι εστίες.

Και σήμερα υπάρχουν τις λέμε μάτια.

Πολύ σωστά. Είναι εκεί που ακουμπάμε τις κατσαρόλες για να μαγειρεύουμε. 
Πολύ ευχάριστο να έχουν το όνομα που είχαν και τότε... 
Η εστία εκείνα τα χρόνια ήταν μια φωτιά που βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου. 
Γι' αυτό και η λέξη εστία σημαίνει και κέντρο.
Όλη η οικογένεια μαζευόταν γύρω από την εστία για να ζεσταθεί, να μαγειρέψει και να ευχαριστήσει τους θεούς.
Το να συγκεντρωνεται κανείς γύρω από την εστία ονομάζεται εστίαση.
Εστίαση σημαίνει και το φαγητό και το στρώσιμο του τραπεζιού.
Όταν τρώμε κάπου που δεν είναι σπίτι υπάρχει κάποιος που φροντίζει για την εστίαση.
Ο εστιάτορας, στο εστιατόριο. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να τρώνε όλοι μαζί ζεστό φαγητό.
Και όταν τρώμε πολλοί μαζί, ζεστό φαγητό, λέγεται συνεστίαση και είναι θετική εμπειρία.

 Δεν έκανα διαχωρισμό συνεστιαση και μαζική εστίαση για λόγους εξωραϊσμού!

Εμείς μπορεί να μη βρισκόμαστε τώρα σε ένα εστιατόριο,
αλλά έχει σημασία ότι κάνουμε συνεστίαση, είμαστε όλη η οικογένεια γύρω από την εστία, και τρώμε μαζί ζεστό φαγητό. Αυτό είναι κάτι το υπέροχο που πολλοί ζηλεύουν.

Και υπάρχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που δεν σου είπα.
Πόσο σημαντική είναι η Εστία για τον Ελληνισμό.













Η Εστία είναι μια θεά, αδελφή του Δία,  το πρώτο παιδί του Κρόνου. 
Φορά πέπλο στο κεφάλι και είναι για πάντα δεμένη με τον όρκο της παρθενίας, σταθερή μορφή στο κέντρο των σπιτιών, των ναών και των βωμών των πόλεων. 
Συμβολίζει την οικία, την οικογένεια, τη φιλοξενία, την αθανασία. Ταυτίζεται με το άσβεστο ιερό πυρ, που μια ξεχωριστή οντότητα από τα πανάρχαια χρόνια.
Η Εστία του Ελληνισμού, ήταν το ιερό πυρ στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, στο Κέντρο ή Ομφαλό του κόσμου. Αν έσβηνε ή μολυνόταν έπρεπε να την ανάψουν από τον ήλιο για να είναι και πάλι αγνό. Οι Εστιάδες ήταν ιέρειες που είχαν καθήκον τους να διαφυλάττουν το ιερό πυρ σε όλες τις πόλεις. Δεν μπορούσε να δημιουργηθεί αποικία, αν δεν υπήρχε ιερό πυρ από τη μητρόπολη. Οι ξένοι και οι ικέτες έπρεπε να καθήσουν κοντα στην εστία, προτού συνομιλήσουν με τους κυρίους του σπιτιού ή του ναού.
Στο κέντρο κάθε σπιτιού, από αυτήν ξεκινούσαν όλες οι προσευχές και οι θυσίες ["αφ εστίας άρχεσθαι"]. Όλες οι σημαντικές οικογενειακές στιγμές, εκεί ελάμβαναν χώρα. 

Κατά την ονοματοδοσία ( τη βάπτιση θα μπορούσαμε να πούμε) του νέου μέλους, προσκαλούσαν στην οικία συγγενείς και φίλους. Ήταν όλοι λευκοφορεμένοι με λευκές λαμπάδες αναμένες, παρουσία ιερέως του Διός του Τελείου, που έψαλλε ευχές, ο πατέρας άλειφε το μωρό με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» - δηλαδή προερχόμενο απο τις ιερές ελιές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές γύρω από τον βωμό της Εστίας, εκφωνώντας το όνομα του, κι αφού έριχνε μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό, (από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την πίστη) ιερό πύρ της Εστίας το «εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό αμφορέα (κολυμπήθρα), που περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της Καλλιρρόης».
  
Λοιπόν χάρηκες τώρα που ξέρεις τι σημαίνει η λέξη εστία και η λέξη εστιατόριο;




Είχε πάρει το πιρούνι στο χέρι και έτρωγε με βουλιμία, 
ένα φαγητό παρέα με την καλύτερη συντροφιά 
και μαγειρεμένο με περίσσια αγάπη.
Και ιδού ο πρώτος κανόνας της δικής μου γαστρονομίας!!!

 

-----------------------------------------------

Δεν θα ήθελα να βάλω εργασία 
"βρείτε τις ομοιότητες με τις τωρινές συνήθειες"
απλά συμπεραίνω ότι ο ελληνισμός είναι μια βιωματική διαδικασία
αρκετά αποτελεσματική και είναι δύσκολο να την ξεριζώσει κανείς.
Και όση αμερικανιά και αγγλοσαξωνοσύνη και να φάμε στη μάπα (έλεος!)
πάλι εμείς δίνουμε στην οικουμένη τα σύμβολα 

πηγή εικόνας 




και η μόνη λύση είναι  
να έχουμε το νου μας στην εστία
να εστιάσουμε στη δική μας φλόγα!

(ουφ, τα είπα και ξεθύμανα!!)