Σελίδες

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Οι πέντε αποχρώσεις του μπλε




Απέραντη η μουσική, 
απέραντη κι η θάλασσα.

Κι όταν η μουσική γίνεται γαλάζια, 
τότε είναι που δεν μπορείς 
από τη θάλασσα να την ξεχωρίσεις.


Όταν είσαι στην ακτή,  
να ταξιδέψεις θέλεις,
μα όταν στη θάλασσα βρεθείς, 
ονειρεύεσαι το γυρισμό.



πηγή



Κι αυτών που μείναν πίσω,
 εκείνων που αδυνατούν να συλλάβουν το ασύλληπτο,
το αλμυρό δάκρυ,
γίνεται ένα με τη θάλασσα,
  και ξάφνου το τραγούδι του Αιγαίου,
 γίνεται θαρρεις μέρος των... blues.


1.   


Θάλασσα πόσα δάκρυα 
  έχουν τα κύματά σου,  
για τούτο κι είναι αλμυρά , 
φαρμάκι τα νερά σου 

Ακούσαμε ενα ελάχιστο ηχητικό δείγμα 
απλό και ουσιαστικό, 
ερμηνευμένο από τον Σκεύο Μαγκούλια 
και τις αδερφές του, από την Κάλυμνο, 
έτσι όπως καταγράφηκε στο αρχείο της Μέλπως Μερλιέ.


 

Αν πατήσατε το play στο αμέσως επόμενο βίντεο 
θα απολαύσατε τον ίδιο σκοπό, 
ναι, αυτό, το 
"Θαλασσάκι μας",
διασκευασμένο από έναν έλληνα μάστορα των blues και της τζαζ,
τον Πέτρο Κλαμπάνη 
που επίσης έπαιξε κοντραμπάσσο, 
με τους
 Gilad Hekselman κιθάρα , John Hadfield κρουστά
Megan Gould βιολί, Rebecca Cherry βιολί,
Lev Ljova Zhurbin βιόλα,Yoed Nir βιολοντσέλο
η ηχογράφηση έγινε στη Νέα Υόρκη.



2.  
Μα ο Πέτρος δεν είναι ο μόνος, 
που θέλησε να μπολιάσει τη μουσική του κόσμου,
με τα θαλασσινά μας τραγούδια 
πάνε χρόνια που ο Αντώνης ο Απέργης,
έκανε μια υπέροχη ενορχήστρωση 
για ένα άλλο 
 
"Θαλασσάκι", που το τραγουδούσαν απέναντι...
όσοι κοιτούσαν το Αιγαίο από τα παράλια της Μικρασίας...

... εδώ σας έχω την αγαπημένη μου εκτέλεση 
από τον  ξεχωριστό Κώστα Παυλίδη,
για τον οποίο έχω έτοιμο - για άλλη φορά - ένα ολόκληρο αφιέρωμα ... ''


 Γίνε πουλί μου θάλασσα
κι εγώ το ακρογιάλι
να ’ρχεσαι με τα κύμματα
στην εδική μου αγκάλη
 
Αμυγδαλάκι τσάκισα
και μέσα σε ζωγράφισα
 
Ο μισεμός είναι καημός
το έχε γεια είναι ζάλη
και το καλώς ορίσατε
είναι χαρά μεγάλη
 
Θάλασσα κι αλμυρό νερό
να σου κακιώσω δεν μπορώ
 
Σταλαγματιά σταλαγματιά
το μάρμαρο τρυπιέται
κι αγάπη που δεν παίρνεται
δεν πρέπει ν’ αγαπιέται
 
Θαλασσα θαλασσάκι μου
και φέρε το πουλάκι μου
Θάλασσα κι αλμυρό νερό
να σου κακιώσω δεν μπορώ





                                        
          3.  
Ακόμη ένα - κυκλαδίτικο αυτή τη φορά - θαλασσινό τραγούδι,
γνωστό με τον τίτλο 

"Τη θάλασσα τη γαλανή"

σε ένα μικρό ηχητικό δείγμα 
από τη δουλειά ενός άλλου έλληνα τζαζίστα, του Γιάννη Χούλη,
μαζί με τους Βασίλη Γκίκα και Αθηνά Χιώτη.






Να ομολογήσω πως 
ακόμη και για μένα που γνωρίζω σε βάθος αυτά τα τραγούδια,
υπήρξε καιρός, κατά τον οποίο δυσκολευόμουν, 
να δεχτώ, ακουστικά, τέτοιου είδους ενορχηστρώσεις

αλλά πάλι, είναι κρίμα να φυλακίζουμε τη μουσική,
και αν στ' αλήθεια την αγαπάμε,
 πρέπει να αφήνουμε να ταξιδεύει,
σα λευκό χάρτινο καραβάκι στο νερό.




   4.  
Κι ιδού το αποτέλεσμα μιας πολύ φρέσκιας ματιάς,
        από πολύ αξιόλογους νέους μουσικούς του "παραδοσιακού χώρου",
        που τολμούν αυτό το διαφορετικό στην ενορχήστρωση... 

Ένα τραγούδι από την Κρήτη που είναι γνωστό με τους τίτλους 
"Θάλασσα" και "Αποχαιρετισμός" 
Μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό
κι έχω την αγάπη πρίμα κι άλμπουρο τον χωρισμό

 
Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου ματώνεις την καρδιά
 


Την κορφή του Ψηλορείτη με παράπονο θωρώ
και με δάκρυα απ’ την Κρήτη φεύγω κι αποχαιρετώ

 
Θάλασσα, μ’ εξορίζεις μακριά
Χωρισμέ, μου `χεις κάψει την καρδιά

 
Μαύρη μοίρα το `χει γράψει, να μακραίνω, να χαθώ
και να ζω μακριά απ’ την Κρήτη κι από κείνη π’ αγαπώ

 

 Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου `χεις κάψει την καρδιά



  
  https://www.youtube.com/watch?v=K5dFD5dvkBY

Ακούσαμε τους 
Mιχάλη Κονταξάκη στο μαντολίνο, ο οποίος έκανε και τη διασκευή...
 Κυριάκο Ταπάκη στο ούτι, 
                                              Κώστα Καλατζή στα κρουστά.
                                             Μαρίνα Δανακάλη στο τραγούδι.




      5. 
Τελευταίο τραγούδι γι' απόψε 
αφήνω ένα από τα πιο σπάνια.
 Είναι από εκείνα τα τραγούδια που 
ηχογραφήθηκαν τη δεκαετία του '30 
στην Ελλάδα αλλά και στο Εξωτερικό,
και έτσι μπορέσαμε να τα γνωρίσουμε και να τα νιώσουμε.
    Ονομάζεται 

"Θάλασσα Λυπήσου
      
κι είναι ένα αριστούργημα,
                   έτσι ερμηνευμένο από τα όργανα της " πολίτικης ζυγιάς".
                      
            Από ζωντανή ηχογράφηση με τη φωνή της Κατερίνας Παπαδοπούλου,
              στο ούτι ο Χρήστος Τσιαμούλης, και στην πολίτικη λύρα ο Σωκράτης Σινόπουλος.
                 

Κλαίγω βαριαναστενάζω και τη θάλασσα φωνάζω,
για δυο μάτια ζαχαρένια που μου λείπουνε στα ξένα.

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα,
φέρε την αγάπη μου από τα ξένα.

Ε, ρε θάλασσα τι κάνεις όλους μας θα μας τρελάνεις,
πήρες την παρηγοριά μου μέσα από την αγκαλιά μου.

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα,
φέρε την αγάπη μου από τα ξένα.

Θάλασσα φαρμακωμένη την καρδιά μου 'χεις καμένη,
μου ξελόγιασες πλανεύτρα την αγάπη μου βρε ψεύτρα.

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα,
φέρε την αγάπη μου από τα ξένα.




                                          
Εάν περιμένατε να ακούσετε 
μια τζαζ εκδοχή και σε αυτό το τραγούδι,
ελπίζω να μην σας απογοήτευσα. 
Απλούστατα δεν υπάρχει ακόμη...

Δεν έχετε παρά να τη δημιουργήσετε...


Σας ασπάζομαι,
marron ;)




--------------------------------------------------------------------------------------


 * που μπορείτε επίσης να το ακούσετε 
 ντύμένο με τη φωνή της Λιζέτας Καλημέρη, 
και της πρόωρα χαμένης  Σοφίας  Ασσυχίδου...

** Πάνω σε μικρασιάτικη μελωδία το συνέγραψε ο Παναγιώτης Τούντας,
και πρωτοηχογραφήθηκε στα 1935 από τη Μαριώ Μαρκοπούλου ή Σαλονικιά με τον Τίτλο "Αχ βρε Θάλασσα Κακούργα" . Δίσκος Columbia Ελλάδος DG-6170.
https://www.youtube.com/watch?v=ojYj1iUIBnY

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

φτου ξελευτερία!

Κι όμως είμαι ακόμη εδώ!

 @ με το ίδιο αγαπημένο μου λογότυπο,

 γιατί δε σταματώ στιγμή να ονειρεύομαι   
της φύσης το σχολείο,
κάτω από τα δέντρα...
 ... φυσικά, είμαι αυτή με την ποδιά!
και μαζί μου πάντα ένα άλλο παιδί...
και  μαθαίνουμε μαζί,
με αγάπη,
κι ο ένας από τον άλλον (1). 


@ με το ίδιο φόντο



το οποίο δε διατίθεται πλέον και είναι μάλλον συλλεκτικό,
κι επίσης όσο κι αν έψαξα 
δεν βρήκα κάτι άλλο ισάξιο, ώστε να το αντικαταστήσω
αφήστε που προσφάτως διαπίστωσα 
πως μοιάζει καταπληκτικά 
με τη διακόσμηση του δωματίου που γράφω ;)


@ με την τρίτη ανάρτηση αυτού του χρόνου
ύστερα από τρεις μήνες σιωπής

και στ' αλήθεια 
η σιωπή είναι   
μιας πρώτης τάξεως κρυψώνα(2).


Και τολμώ να παραδεχτώ πως το κρυφτό, 
στις μέρες μας είναι υπό εξαφάνιση
ενώ έχει κυριαρχήσει  π α ν τ ο ύ.
το κυνηγητό!!!

κι επειδή μάλλον κουραστήκατε να με ψάχνετε 
και τους άλλους σίγουρα τους έχετε ήδη βρει (3),



Φτου ξελευτερία για όλους!



από τη συλλογή «Τα 21 Ωραιότερα Παραδοσιακά Ελληνικά Παιχνίδια» που είχε διανείμει μέσω των προϊόντων της η  ΕΛΑΪΣ στα 1995, σε κείμενα της Ζωής Βαλάση και εικονογράφηση του Σταύρου Γεωργιάδη.



-------------------------------------------------------------------

   (1) Και εξηγώ πως το δικό μου μάθημα έχει να κάνει με το παιχνίδι
και με τη φαντασία, επομένως μου είναι απολύτως  απαραίτητο να πλησιάσω 
τις ιδιαίτερες ανάγκες των εκατοντάδων μαθητών μου που τελευταίως ολοένα 
(νιώθω) ότι χάνουν την παιδικότητά τους ;(


   (2) Τα παιδιά όλων των ηλικιών με είχαν κρυμμένη από προσώπου γης.
Τα παιδιά του σχολείου, τα δικά μου, κι άλλα που νομίζουν πως έχουν μεγαλώσει.
Και τώρα που έκλεισαν τα σχολεία, μπορώ κι εγώ να αναπνεύσω λιγουλάκι. 


   (3)συνερχόμενη σαν από βαθύ διαδικτυακό κώμα,
Θα μου πάρει καιρό να διαβάσω τις τελευταίες εξελίξεις
στα ιστολόγια των φίλων και των μελών του ιστολογίου.


Υ.Γ. Κι επειδή δεν σας έχω συνηθίσει σε ανάλαφρες αναρτήσεις,
θα μοιραστώ μαζί σας ένα βιντεάκι με ποίηση Γιώργου Ποταμίτη και μουσική Νότη Μαυρουδή, που ανακάλυψα σχετικά με το σημερινό μου τίτλο,

                                

Ευελπιστώ να με διαβάζετε και να σας διαβάζω συχνότερα...

σας ασπάζομαι 
marron ;)

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

μια πορεία γάλακτος


Σήμερα θα σου μιλήσω 
γι' αυτό το ιστολόγιο και για το γάλα...

Τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια,
δεν είμαι εκείνο το ακούραστο πλάσμα,
που περιπλανιόταν, ξενυχτούσε,
συνέλεγε γνώσεις κι εμπειρίες,
εμπνεόταν από λογής δασκάλους,
κι αρεσκόταν να ερμηνεύει τον κόσμο
                                             και για τον κόσμο.

Γιατί τα τελευταία αυτά πέντε περίπου χρόνια,
έχω τον πλούτο και την ευλογία,
- με τους όρους του παλιού καιρού-
να συμβιώνω με ένα σύζυγο και τους δυο μας γιους.


Πηγή εικόνας



















Φυσικά, το να φτιάξω ένα σπιτικό,
και το να αφιερωθώ στην ανατροφή των παιδιών,
άλλοτε δουλεύοντας πολύ, κι άλλοτε λιγότερο,
είναι για μένα - με το χέρι στην καρδιά - μια τεράστια αλλαγή.

Είμαι "μαμά από επιλογή",
διαβασμένη και με ανησυχίες,
με ειδικό ράφι στη βιβλιοθήκη μου
για θέματα μητρότητας, εγκυμοσύνης,
ανατροφής παιδιών και θηλασμού.
Εκτός από τα βιβλία, ψάχτηκα και διαδικτυακά,
αφού δεν βάλαμε τηλεόραση στο σπίτι από την αρχή,
κι ο υπολογιστής έγινε για μένα 
- αλλά και για την υπόλοιπη οικογένεια - 
κάτι παραπάνω από απλό εργαλείο.


πηγή εικόνας




















Εδωμέσα λοιπον,
με το ψευδώνυμο marron,
ξεκίνησα να ανταλλάσσω απόψεις
σε ένα γνωστό φόρουμ για γονείς.

Αλλά επειδή δεν είμαι μόνο μαμά,
κι οι αόριστες μαμαδοκουβέντες 
μπροστά στην οθόνη,
γίνονται καμιά φορά κουραστικές,
ήθελα να υπάρχει ένας χώρος 
όχι τόσο εφήμερος όσο ένα φόρουμ,
που να φαίνονται οι απόψεις μου
και να είναι πιο εύκολα προσβάσιμες.
Έτσι ξεκίνησα δειλά το blogging...

Δεν ξέρω αν σου γεννήθηκε η απορία,
αλλά είναι το σημερινό κουίζ.


- Ποια ώρα της ημέρας έχει ελεύθερη
μια τόσο πορωμένη μαμά, 
να καθηλώνεται και να πληκτρολογεί,
χωρίς να λείψει ούτε λεπτό από τα καθήκοντά της;


πηγή εικόνας


Θα μπορούσα να γράψω την απάντηση ανάποδα 
στο τέλος της ανάρτησης, ή να τη δημοσιεύσω στο επόμενο τεύχος, 
αλλά θα χάναμε τη όλη την ουσία...
Να το πάρει το ποτάμι;

- Σχεδόν όλα τα γραπτά της marron,
τόσο στο φόρουμ όσο και στο ιστολόγιο,
ΗΤΑΝ  προιόντα θηλασμού!



πηγή εικόνας



Θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί λέω " Ήταν".

Ξέρω ότι κι εσύ περίμενες το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας,
για χίλιους δύο ανθρώπινους λόγους,
εγώ όμως το περίμενα για ένα και μόνο λόγο.
Για να αναμετρηθώ με το θηρίο του Αποθηλασμού.


πηγή εικόνας

 
Ήθελα να κοιμίσω τον 2 χρονών και 3 μηνών γιο μου,
όχι θηλάζοντας και γράφοντας,
αλλά τραγουδώντας, διαβάζοντας, εξηγώντας,
χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος για τη δουλειά.

Από την Παρασκευή το πρωί λοιπόν,
το "γάλα γάλα"
- για φαντάσου σαν να λες " το Δύο Φορές Γάλα !"-
όπως το λέγαμε,
είναι περιορισμένο με σφιχτά ρούχα μέσα στο στήθος.

Ο οργανισμός μου σταδιακά το δέχεται πίσω.
Το πέτρωμα έχει αρχίσει να υποχωρεί.
αλλά ο πόνος παραμένει.

Υπάρχει και ο πόνος ο άλλος,
όταν το παιδί έρχεται στην αγκαλιά και νιώθω κάτι έχει σπάσει.
Γιατί ο θηλασμός ήταν για μένα τρόπος ζωής.
Ειδικότερα επειδή τα παιδιά είχαν τόσο μικρή διαφορά μεταξύ τους.


πηγή εικόνας



















Υπήρξα - πώς να το πω; - Τροφός!
21 μήνες για τον πρώτο
και 27 για τον δεύτερο.

Πολλές ατάκες μου έρχονται στο νου.
Εκφράσεις από βιβλία, από το φόρουμ, από τα blogs...

Απόφαση ζωής, Σωματική δέσμευση, Προσφορά, Γενετικές πληροφορίες, 
Υπερβολική, Αηδιαστική και Αντισεξουαλική συνήθεια; 

Τι υπήρξε για μένα;
Το Αυτονόητο!

Από τη στιγμή που θα κρατούσα ένα παιδί
είχε έρθει πλέον η ώρα να χρησιμοποιήσω
ένα από τα δώρα της φύσης.
Ενημερώθηκα σωστά,
κι από κει και πέρα επέμεινα,
και το σημαντικότερο;
Εμπιστεύτηκα τα παιδια μου.
Κάναμε πολύ καλή συνεργασία.



πηγή εικόνας


Στον πρώτο γιο,
όπου η δουλειά μου ήταν τόσο ελαστική και ελάχιστη
δεν χρειάστηκα καν θήλαστρο, 
και φυσικά οι λέξεις μπιμπερό, ισοθερμική τσάντα, ειδική θηλή
ήταν για μένα άγνωστες...

Στο δεύτερο γιο,
όπου το ωράριό μου ήταν πλήρες
είχα όλα τα παραπάνω μαζί μου στο σχολείο.
Ήμουν ένα περίεργο θέαμα
και για τους συναδέλφους και των δύο φύλων.

"Αυτή που αρμέγεται". Έπιασε μια  μια φορά το αυτί μου στο γραφείο.

Και το θήλαστρο δεν ήταν ο μόνος εξοπλισμός,
Στηθόδεσμοι ειδικοί,
Μπλούζες και φορέματα θηλασμού,
Μάρσιπος σλινγκ στον ένα
και μέι τάι στον άλλο,
για θηλασμό όπου γης.

"Σαν γύφτισσα", 
όπως παρατήρησε μια γυναίκα στην αποβάθρα του τρένου.


πηγή εικόνας

 
Υπνος κοινός με το μωρό για αρκετούς μήνες.
Ξενύχτι μέχρι προχτές, αναλόγως με τους δικούς του κύκλους του ύπνου,
Μεγάλο δέσιμο μάνας και παιδιού.
Όπλο υγείας τόσο για μένα όσο και για τους μικρούς μου "πελάτες"
αλλά και κάργα ευαισθησία γενικότερα.
Αντανακλαστικό θηλασμού σε τακτές ώρες,
αλλά και στους δυνατούς θορύβους και στις συγκινήσεις ... γενικότερα ;)

Η τελευταία συγκλονιστική εμπειρία 
ήταν το καραούλι - κυριολεκτικά - 
στο δωμάτιο που νοσηλεύτηκε ο μικρός το καλοκαίρι.
Ο θηλασμός  είχε ξαναγίνει ξαφνικά αποκλειστικός 
καθώς από το φόβο των γιατρών 
δε δεχόνταν άλλη τροφή.

πηγή εικόνας
















Πώς νιώθω τώρα;
Αυτές τις ώρες  που αντιστέκομαι 
σε ένα από τα βασικά μου ένστικτα;

Νιώθω να βρίσκομαι στο πουθενά,
ούτε στο σημείο που ήμουν πριν κάνω τα παιδιά,
ούτε στο σημείο που ήμουν τόσο στενά δεμένη μαζί τους.



πηγή εικόνας

 
Κοιτάω το σώμα μου στον καθρέφτη
και βλέπω για πρώτη φορά
τα σημάδια από τις δυο καισαρικές,
και τα ολίγα παραπανίσια κιλά.
Ύστερα επικεντρώνομαι 
στο στήθος το γεμάτο γάλα 
που πρέπει να πάψει.
και να χάσει απότομα 
την πολύτιμη δύναμή του.

Κι ύστερα είναι και το άλλο!

- Και πώς θα γράφω πια χωρίς το γάλα;


--------------------------------------------------------------------------
Όλοι αυτοί οι υπέροχοι πίνακες είναι της Katie m. Berggren!

58η και η τελευταία  ανάρτηση
αυτού του Δρόμου του Γάλακτος

Δρόμος του γάλακτος  (la voie lactee)  στη γαλλική γλώσσα σημαίνει γαλαξίας.
Στη μυθολογία του τόπου μας, ο Γαλαξίας δημιουργήθηκε από το γάλα που τινάχτηκε από το μαστό της Ήρας, όταν εκείνη θήλαζε τον Ηρακλή ως βρέφος. Η θεά τραβήχτηκε απότομα όταν ένιωσε μια δυνατή δαγκωνιά...


Από τον πρώτο δημόσιο θηλασμό του 2010 όταν φτιάξαμε ένα δρόμο από θηλάζουσες!








Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

αλήθεια κι αγάπη



Αληθινοί,  
οφείλουμε  να   είμαστε.
Εφόσον  η  υγεία  προέχει.
Καθόσον  θέλουμε η  καρδιά μας  να έχει ρυθμό  σταθερό,
και  να  χτυπά  δυνατά  μόνο  γι' Αγάπη.


Εξάλλου τίποτα  δεν μένει  κρυφό  για  καιρό.
Κι  εκείνος  που ζει  μέσα  στο  ψέμα  πονάει  κι ας  το κρύβει καλά.
Γιατί το  ψέμα  είναι  ξινό, κι  όταν  το  λες  τα  μάτια  σου τσούζουν.
Και να 'ναι  γλυκό  σαν  μανταρίνι  πάει  κι  έρχεται,
Μ'  αν  είναι  σαν το ξύδι  καυτερό,  πώς  να το αντέξεις ;  

Καλύτερα  λοιπόν, να  διαλέγεις  αυτό  που  δε  σε  φθείρει.
Βέβαια  υπάρχουν  και  οι  συμβάσεις.  Τα  πρέπει  και  τα  μη  και  οι  υποχρεώσεις.
Θαρρείς  πως  αν  είσαι  εντάξει,  αυτό  σ' εξασφαλίζει ;
Δίχτυ  γερό,  αδιαπέραστο,  φτιάχνουν  αυτές  όλες  οι...  δοσοληψίες.
Κι  όταν  θα  έχεις  ανάγκη  στη στιγμή  σου  τη δύσκολη,
ο άλλος  θα  πρέπει  να  γενεί  ακροβάτης  για  να  σε  προσεγγίσει.

Αυτό σημαίνει πως πρέπει να ορίζουμε 
αυτά που αγαπάμε και καταπιανόμαστε.
Να  είναι  χειροπιαστά  και συγκεκριμένα.
Γιατί τα έχουμε επιλέξει.
Όπως τους φίλους.

Όχι πως μπορούμε να κάνουμε τους φίλους ό,τι μας καπνίσει. Όχι.
Μα να είναι πρόσωπα υπαρκτά. 
Κι ας είναι αυτό που θα φτιάχνουμε μαζί κάτι το άυλο.
Γιατί θα μας ενώνει όπου κι αν βρισκόμαστε. 
Μπορούμε να ονειρευόμαστε μ' αυτούς, 
να δίνουμε, να δίνουμε κι όλο να δίνουμε.
Κι έτσι να μας θυμούνται. Σαν ένα δώρο.

Και τη δουλειά μας να την έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας.
Κι όχι να μεταφέρουμε τον τόνο στο έψιλον γιώτα.
Να βάζουμε τους όρους τους σωστούς απ' την αρχή.
Τις τόσες ώρες που περνάμε εκεί, 
είναι μεγάλο κρίμα να τις ζούμε στη μιζέρια..

Αληθινοί στο σπίτι, στο κρεβάτι.
Με όλες τις ατέλειες και την κούραση του χρόνου.
Ν' ανοίγει το παράθυρο να μπαίνει ο ήλιος,
να βλέπουμε τα χρώματα σε όλο τους το μήκος.
Ακόμη και το άσπρο στα μαλλιά.

Λένε καμμιά φορά πως
η Αλήθεια  είναι πικρή.
Όπως το λένε και για την Αγάπη.
Μα πάλι, για μια στιγμή μονάχα,
ας υπάρξουν και τα δύο 
... κι ας μην τρώγονται. 
Θα χορτάσουμε με τα βλέμματα. 
Τις αναμνήσεις. 
Τις συγκινήσεις.
Αληθινοί πάντα,
έστω και μόνοι μας.




-------------------------------------------------------------------

Φιλοσοφία προ του ύπνου
Ελπίζω να μη σας κούρασα,
Και να πω κι απόψε την ελληνικούρα μου,
μια και με την λέξη φιλοσοφία 
άστραψε στη μνήμη μου μια φράση της τρίτης δέσμης ;))) 

«φιλοκαλούμεν μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας»
έλεγε ο Θουκυδίδης στον επιτάφιο του Περικλέους.
Σε φουλ ελεύθερη μετάφραση:
"Να αγαπάμε το ωραίο με μέτρο γιατί  κι αυτό κάποτε έχει ένα τέλος
και να φιλοσοφούμε τόσο ώστε να μη χάνουμε τη συνοχή μας."

εν ολίγοις αν ξεπέρασα τα όρια, περιμένω επισημάνσεις στα σχόλια!

σας ασπάζομαι
marron ;)