Σελίδες

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Οι πέντε αποχρώσεις του μπλε




Απέραντη η μουσική, 
απέραντη κι η θάλασσα.

Κι όταν η μουσική γίνεται γαλάζια, 
τότε είναι που δεν μπορείς 
από τη θάλασσα να την ξεχωρίσεις.


Όταν είσαι στην ακτή,  
να ταξιδέψεις θέλεις,
μα όταν στη θάλασσα βρεθείς, 
ονειρεύεσαι το γυρισμό.



πηγή



Κι αυτών που μείναν πίσω,
 εκείνων που αδυνατούν να συλλάβουν το ασύλληπτο,
το αλμυρό δάκρυ,
γίνεται ένα με τη θάλασσα,
  και ξάφνου το τραγούδι του Αιγαίου,
 γίνεται θαρρεις μέρος των... blues.


1.   


Θάλασσα πόσα δάκρυα 
  έχουν τα κύματά σου,  
για τούτο κι είναι αλμυρά , 
φαρμάκι τα νερά σου 

Ακούσαμε ενα ελάχιστο ηχητικό δείγμα 
απλό και ουσιαστικό, 
ερμηνευμένο από τον Σκεύο Μαγκούλια 
και τις αδερφές του, από την Κάλυμνο, 
έτσι όπως καταγράφηκε στο αρχείο της Μέλπως Μερλιέ.


 

Αν πατήσατε το play στο αμέσως επόμενο βίντεο 
θα απολαύσατε τον ίδιο σκοπό, 
ναι, αυτό, το 
"Θαλασσάκι μας",
διασκευασμένο από έναν έλληνα μάστορα των blues και της τζαζ,
τον Πέτρο Κλαμπάνη 
που επίσης έπαιξε κοντραμπάσσο, 
με τους
 Gilad Hekselman κιθάρα , John Hadfield κρουστά
Megan Gould βιολί, Rebecca Cherry βιολί,
Lev Ljova Zhurbin βιόλα,Yoed Nir βιολοντσέλο
η ηχογράφηση έγινε στη Νέα Υόρκη.



2.  
Μα ο Πέτρος δεν είναι ο μόνος, 
που θέλησε να μπολιάσει τη μουσική του κόσμου,
με τα θαλασσινά μας τραγούδια 
πάνε χρόνια που ο Αντώνης ο Απέργης,
έκανε μια υπέροχη ενορχήστρωση 
για ένα άλλο 
 
"Θαλασσάκι", που το τραγουδούσαν απέναντι...
όσοι κοιτούσαν το Αιγαίο από τα παράλια της Μικρασίας...

... εδώ σας έχω την αγαπημένη μου εκτέλεση 
από τον  ξεχωριστό Κώστα Παυλίδη,
για τον οποίο έχω έτοιμο - για άλλη φορά - ένα ολόκληρο αφιέρωμα ... ''


 Γίνε πουλί μου θάλασσα
κι εγώ το ακρογιάλι
να ’ρχεσαι με τα κύμματα
στην εδική μου αγκάλη
 
Αμυγδαλάκι τσάκισα
και μέσα σε ζωγράφισα
 
Ο μισεμός είναι καημός
το έχε γεια είναι ζάλη
και το καλώς ορίσατε
είναι χαρά μεγάλη
 
Θάλασσα κι αλμυρό νερό
να σου κακιώσω δεν μπορώ
 
Σταλαγματιά σταλαγματιά
το μάρμαρο τρυπιέται
κι αγάπη που δεν παίρνεται
δεν πρέπει ν’ αγαπιέται
 
Θαλασσα θαλασσάκι μου
και φέρε το πουλάκι μου
Θάλασσα κι αλμυρό νερό
να σου κακιώσω δεν μπορώ





                                        
          3.  
Ακόμη ένα - κυκλαδίτικο αυτή τη φορά - θαλασσινό τραγούδι,
γνωστό με τον τίτλο 

"Τη θάλασσα τη γαλανή"

σε ένα μικρό ηχητικό δείγμα 
από τη δουλειά ενός άλλου έλληνα τζαζίστα, του Γιάννη Χούλη,
μαζί με τους Βασίλη Γκίκα και Αθηνά Χιώτη.






Να ομολογήσω πως 
ακόμη και για μένα που γνωρίζω σε βάθος αυτά τα τραγούδια,
υπήρξε καιρός, κατά τον οποίο δυσκολευόμουν, 
να δεχτώ, ακουστικά, τέτοιου είδους ενορχηστρώσεις

αλλά πάλι, είναι κρίμα να φυλακίζουμε τη μουσική,
και αν στ' αλήθεια την αγαπάμε,
 πρέπει να αφήνουμε να ταξιδεύει,
σα λευκό χάρτινο καραβάκι στο νερό.




   4.  
Κι ιδού το αποτέλεσμα μιας πολύ φρέσκιας ματιάς,
        από πολύ αξιόλογους νέους μουσικούς του "παραδοσιακού χώρου",
        που τολμούν αυτό το διαφορετικό στην ενορχήστρωση... 

Ένα τραγούδι από την Κρήτη που είναι γνωστό με τους τίτλους 
"Θάλασσα" και "Αποχαιρετισμός" 
Μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό
κι έχω την αγάπη πρίμα κι άλμπουρο τον χωρισμό

 
Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου ματώνεις την καρδιά
 


Την κορφή του Ψηλορείτη με παράπονο θωρώ
και με δάκρυα απ’ την Κρήτη φεύγω κι αποχαιρετώ

 
Θάλασσα, μ’ εξορίζεις μακριά
Χωρισμέ, μου `χεις κάψει την καρδιά

 
Μαύρη μοίρα το `χει γράψει, να μακραίνω, να χαθώ
και να ζω μακριά απ’ την Κρήτη κι από κείνη π’ αγαπώ

 

 Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου `χεις κάψει την καρδιά



  
  https://www.youtube.com/watch?v=K5dFD5dvkBY

Ακούσαμε τους 
Mιχάλη Κονταξάκη στο μαντολίνο, ο οποίος έκανε και τη διασκευή...
 Κυριάκο Ταπάκη στο ούτι, 
                                              Κώστα Καλατζή στα κρουστά.
                                             Μαρίνα Δανακάλη στο τραγούδι.




      5. 
Τελευταίο τραγούδι γι' απόψε 
αφήνω ένα από τα πιο σπάνια.
 Είναι από εκείνα τα τραγούδια που 
ηχογραφήθηκαν τη δεκαετία του '30 
στην Ελλάδα αλλά και στο Εξωτερικό,
και έτσι μπορέσαμε να τα γνωρίσουμε και να τα νιώσουμε.
    Ονομάζεται 

"Θάλασσα Λυπήσου
      
κι είναι ένα αριστούργημα,
                   έτσι ερμηνευμένο από τα όργανα της " πολίτικης ζυγιάς".
                      
            Από ζωντανή ηχογράφηση με τη φωνή της Κατερίνας Παπαδοπούλου,
              στο ούτι ο Χρήστος Τσιαμούλης, και στην πολίτικη λύρα ο Σωκράτης Σινόπουλος.
                 

Κλαίγω βαριαναστενάζω και τη θάλασσα φωνάζω,
για δυο μάτια ζαχαρένια που μου λείπουνε στα ξένα.

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα,
φέρε την αγάπη μου από τα ξένα.

Ε, ρε θάλασσα τι κάνεις όλους μας θα μας τρελάνεις,
πήρες την παρηγοριά μου μέσα από την αγκαλιά μου.

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα,
φέρε την αγάπη μου από τα ξένα.

Θάλασσα φαρμακωμένη την καρδιά μου 'χεις καμένη,
μου ξελόγιασες πλανεύτρα την αγάπη μου βρε ψεύτρα.

Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα,
φέρε την αγάπη μου από τα ξένα.




                                          
Εάν περιμένατε να ακούσετε 
μια τζαζ εκδοχή και σε αυτό το τραγούδι,
ελπίζω να μην σας απογοήτευσα. 
Απλούστατα δεν υπάρχει ακόμη...

Δεν έχετε παρά να τη δημιουργήσετε...


Σας ασπάζομαι,
marron ;)




--------------------------------------------------------------------------------------


 * που μπορείτε επίσης να το ακούσετε 
 ντύμένο με τη φωνή της Λιζέτας Καλημέρη, 
και της πρόωρα χαμένης  Σοφίας  Ασσυχίδου...

** Πάνω σε μικρασιάτικη μελωδία το συνέγραψε ο Παναγιώτης Τούντας,
και πρωτοηχογραφήθηκε στα 1935 από τη Μαριώ Μαρκοπούλου ή Σαλονικιά με τον Τίτλο "Αχ βρε Θάλασσα Κακούργα" . Δίσκος Columbia Ελλάδος DG-6170.
https://www.youtube.com/watch?v=ojYj1iUIBnY

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

φτου ξελευτερία!

Κι όμως είμαι ακόμη εδώ!

 @ με το ίδιο αγαπημένο μου λογότυπο,

 γιατί δε σταματώ στιγμή να ονειρεύομαι   
της φύσης το σχολείο,
κάτω από τα δέντρα...
 ... φυσικά, είμαι αυτή με την ποδιά!
και μαζί μου πάντα ένα άλλο παιδί...
και  μαθαίνουμε μαζί,
με αγάπη,
κι ο ένας από τον άλλον (1). 


@ με το ίδιο φόντο



το οποίο δε διατίθεται πλέον και είναι μάλλον συλλεκτικό,
κι επίσης όσο κι αν έψαξα 
δεν βρήκα κάτι άλλο ισάξιο, ώστε να το αντικαταστήσω
αφήστε που προσφάτως διαπίστωσα 
πως μοιάζει καταπληκτικά 
με τη διακόσμηση του δωματίου που γράφω ;)


@ με την τρίτη ανάρτηση αυτού του χρόνου
ύστερα από τρεις μήνες σιωπής

και στ' αλήθεια 
η σιωπή είναι   
μιας πρώτης τάξεως κρυψώνα(2).


Και τολμώ να παραδεχτώ πως το κρυφτό, 
στις μέρες μας είναι υπό εξαφάνιση
ενώ έχει κυριαρχήσει  π α ν τ ο ύ.
το κυνηγητό!!!

κι επειδή μάλλον κουραστήκατε να με ψάχνετε 
και τους άλλους σίγουρα τους έχετε ήδη βρει (3),



Φτου ξελευτερία για όλους!



από τη συλλογή «Τα 21 Ωραιότερα Παραδοσιακά Ελληνικά Παιχνίδια» που είχε διανείμει μέσω των προϊόντων της η  ΕΛΑΪΣ στα 1995, σε κείμενα της Ζωής Βαλάση και εικονογράφηση του Σταύρου Γεωργιάδη.



-------------------------------------------------------------------

   (1) Και εξηγώ πως το δικό μου μάθημα έχει να κάνει με το παιχνίδι
και με τη φαντασία, επομένως μου είναι απολύτως  απαραίτητο να πλησιάσω 
τις ιδιαίτερες ανάγκες των εκατοντάδων μαθητών μου που τελευταίως ολοένα 
(νιώθω) ότι χάνουν την παιδικότητά τους ;(


   (2) Τα παιδιά όλων των ηλικιών με είχαν κρυμμένη από προσώπου γης.
Τα παιδιά του σχολείου, τα δικά μου, κι άλλα που νομίζουν πως έχουν μεγαλώσει.
Και τώρα που έκλεισαν τα σχολεία, μπορώ κι εγώ να αναπνεύσω λιγουλάκι. 


   (3)συνερχόμενη σαν από βαθύ διαδικτυακό κώμα,
Θα μου πάρει καιρό να διαβάσω τις τελευταίες εξελίξεις
στα ιστολόγια των φίλων και των μελών του ιστολογίου.


Υ.Γ. Κι επειδή δεν σας έχω συνηθίσει σε ανάλαφρες αναρτήσεις,
θα μοιραστώ μαζί σας ένα βιντεάκι με ποίηση Γιώργου Ποταμίτη και μουσική Νότη Μαυρουδή, που ανακάλυψα σχετικά με το σημερινό μου τίτλο,

                                

Ευελπιστώ να με διαβάζετε και να σας διαβάζω συχνότερα...

σας ασπάζομαι 
marron ;)