Σελίδες

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

αυτό που θέλουν τα παιδιά




H διδασκαλία είναι, καθαρά, επιλογή μου.
Έχω αφήσει, κατά πολύ, πίσω τις τέχνες 
που επίσης αγαπώ, για να διδάσκω.

Μάλλον επειδή λατρεύω να συνομιλώ με αυτούς τους μικροσκοπικούς ανθρώπους, 
που ολοένα, με εντυπωσιάζουν 
με τη σοφία και την αφοπλιστική αμεσότητά τους.



Jan Von Holleben



















Να δουλεύεις ένα παιδί, είναι παράδεισος.

Να διδάσκεις μια ομάδα παιδιών, είναι το σύνηθες.

Όμως η δική μου πραγματικότητα είναι περίπου 528 παιδιά το χρόνο.
(24 τμήματα, από 22 παιδιά, το καθένα κατά μέσο όρο)

Ο χρόνος μου;
45 ολόκληρα λεπτά την εβδομάδα μόνο, για κάθε ένα από αυτά τα τμήματα.
Το ένα τρίτο ξοδεύεται σε
απλή συζήτηση,
διαιτησία,
νουθεσία,
και δε λείπουν οι αγκαλιές.
Το υπόλοιπο είναι δράση και μυαλά που παίρνουν φωτιά.
Κι ανταγωνισμός για το ποιος θα παρουσιάσει πρώτος.

Τι συμβαίνει όμως αν ... κάποιες φορές η συνταγή δεν πετυχαίνει;
Κι όταν έρθει μια μέρα της εβδομάδας, που ένα τμήμα γίνεται βραχνάς;
... που σε μπερδεύει, σε συγχύζει, σε κουράζει, και σε πεισμώνει;
(όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά!)

- Μα γιατί να πετυχαίνει το μάθημα μου σε άλλες τάξεις και όχι σ' αυτή;




Πηγή Εικόνας


















Το συζήτησα με αγαπημένους 
και μου πρότειναν την εύκολη λύση:
Να μπαίνω, να κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ καλύτερα, και μέχρις εκεί.
Αντί γι' αυτό είπα να το παλέψω.

Παλαιότερα, είχα  μια Β Δημοτικού, σε παρόμοια κατάσταση,
και αφού είχα κάνει μια έρευνα,
είχα διαπιστώσει, ότι η δασκάλα τους
για δικούς της προσωπικούς λόγους παραίτησης,  
είχε τα παιδιά χύμα. 
Τα άφηνε να σηκώνονται, να μιλάνε,
κι όσο μπορούν, παράλληλα, 
να κάνουν και τις ασκήσεις τους, 
που ήταν πολλές και δεσμευτικές για τη συνοχή του μαθήματος, 
αλλά όχι και του τμήματος. 
Έπρεπε να πει το οτιδήποτε, γύρω στις 8 φορές, για να γίνει κατανοητή.

"Αυτό μάλλον, συμβαίνει και σε τούτο το σχολείο", σκέφτηκα.
Τα παιδιά έχουν μια ρουτίνα με το δάσκαλο, 
και οτιδήποτε δε μοιάζει με αυτό,
δεν μπορεί να λειτουργήσει.

------------

Τι σκέφτηκα να κάνω;
Σε ένα κενό μου, ζήτησα από το δάσκαλο του φετινού "δύσκολου" τμήματος,
να παρακολουθήσω για μια ώρα, να δω τι σόι μάθημα τους κάνει. 
Δεν είχε κανένα πρόβλημα.  Το θεώρησε τιμή του.

Έτσι λοιπόν ξεκινάω στο κενό μου, να παρακολουθήσω το μάθημα του δασκάλου...
Μπαίνω μέσα,  ο δάσκαλος με καλωσορίζει. Τα παιδιά εκπλήσσονται!
Μου φέρνουν καρέκλα, κάθομαι ανάμεσα στα παιδιά, όχι πολύ πίσω.
Κι έρχεται η δική μου έκπληξη. Τους βλέπω όλους σούζα.
Ο δάσκαλος δεν άφηνε ούτε κουβέντα να πέσει κάτω.
Έφερνε δικό του υλικό. Δεν χρησιμοποιούσε καν τα σχολικά βιβλία.
Κλασσική λογοτεχνία, θέατρο, λαογραφία. 
Τα παιδιά λάτρευαν το δάσκαλο, όχι μόνο για τη γνώση που τους προσέφερε,
αλλά και για την ελευθερία που τους έδινε,
να απαντήσουν όλες τις δημιουργικές ερωτήσεις του.
[Ο δάσκαλος αυτός,  να σημειώσουμε, ότι είχε ο ίδιος οχτώ δικά του παιδιά στο σπίτι.]




Πηγή εικόνας



















Ένιωσα ξάφνου το δικό μου μάθημα να υστερεί. 
Αυτά τα τόσο καλοδιαλεγμένα μου θέματα, δεν χωρούσαν σε αυτή την τάξη.
Τα παιδιά αυτά δεν ήταν "χύμα", το αντίθετο μάλιστα. 
Ήταν παιδιά χορτασμένα. 
Και ότι κι αν εγώ προσπαθούσα να τους προσφέρω, απλά...
αρνούνταν ευγενικά, εμμένοντας στις συνήθειές τους.

-----------------------

                               Τι είναι στ' αλήθεια αυτό που θέλουν τα παιδιά,
                 από το σχολείο, από το δάσκαλο και -γιατί όχι - από το γονιό;

                     Τα παιδιά θέλουν να τους μιλάς σε τόνους τραγουδιστούς.

                                          Θέλουν να τους χαμογελάς.

                                                Να τα προλαβαίνεις.

                                                 Να τα ενθαρρύνεις.

                                                     Να τα ακούς.

                                               Να νιώθουν ασφάλεια.

                                                    Να τα εμπνέεις. 

                                         Να βλέπουν ορίζοντες ανοιχτούς.

                            Να τα οδηγείς, κι όχι να τα αφήνεις στην τύχη τους.

                                    Να τους δίνεις ευκαιρίες να δημιουργούν,

                                        Να τα μαθαίνεις να συνεργάζονται,

                              Να τα σέβεσαι, και να σέβονται κι αυτά τα όριά σου.

                                      Να βλέπουν ένα όμορφο περιβάλλον κι 
                                     όλους όσους εκτιμούν, να συνεργάζονται.


---------------------


                            Δάσκαλοι όλων των ειδών, ας κατεβάσουμε λίγο τους τόνους...
                            Έχουμε να κάνουμε με μικρά ανθρώπινα πλάσματα, 
                                             που βάλλονται από παντού,
                                 κι εφόσον στο σχολείο ζουν τη μισή τους ζωή,
                                                     κι εμείς μαζί τους, 
                    είναι στο χέρι μας να την κάνουμε τουλάχιστον... υποδειγματική!








-----------------------------------
Να έχετε μια καλή εβδομάδα!
σας ασπάζομαι,
marron ;)

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

τη στιγμή σου, σε ένα ποίημα ( η δική μου συμμετοχή)

Αγάπη Κρυφή!*



Δεν  είναι  πόνος  να  πονεί, 
πόνος  να  θανατώνει,
σαν  την  αγάπη  την  κρυφή, 
που  δεν  ξεφανερώνει.
 

Για  σένα  κλαίω  και  πονώ  
και  κρυφαναστενάζω
μα  τέτοιο  πόνο,  με  χαρές  
χιλιάδες  δεν  αλλάζω 
(παραδοσιακό)
--------

Να με συγχωρεί, η χάρη σου, μα 
η ποίηση η αρχέγονη 
είναι η ερώτικη. 

Αλλά, μη με βάλεις να ψάξω, 
ποιος  στ' αλήθεια ποιητής 
τον έρωτα ύμνησε όπως του πρέπει. 

Γιατί εγώ πάλι θα διαλέξω 
τον κρυφό τον ποιητή, που μοναχός αντέχει
και
τον κρυφό τον έρωτα, που χρόνια δεν κατέχει


Ο Γιάννης ο Τσαρούχης είχε πει άλλωστε
Όποιος αγαπά θέλει να σκλαβώνει, 
όμως η καλύτερη αγάπη είναι η κρυφή. 
Το καλύτερο είναι να σ’ αγαπούν 
όπως αγαπούν τη μοναξιά.


Αυτούς τους στίχους τους κρυφούς, 
που από στόμα σε στόμα έφτασαν ως εδώ,
τους έκαμαν τραγούδι 
συνθέτες δυο.
Ένας είναι ο Λουδοβίκος των Ανωγείων (1988) , 
κι ο άλλος είναι ο Δημήτρης Παπαδημητρίου (1996)

Διαλέγω το Λουδοβίκο, 
γιατί χρησιμοποιεί ένα όργανο και μόνο αυτά τα δύο διστιχα...





... και διαλέγω επίσης
κάποια άλλα λόγια του Λουδοβίκου, 
που άκουσα σε μια συναυλία του -
- γιατί πριν να πιάσει το μαντολίνο, 
φτιάχνει 
τροΰρω 
μια σιγαλή 
μυθόσφαιρα... 


"Αν κάποιος σας πει ότι σας αγαπά,
καλό ακούγεται...
... αλλά να υποψιάζεστε λίγο


καθότι η έννοια "αγάπη"

δεν έχει ανάγκη 
το "λόγο",
τις λέξεις, 
για να δηλωθεί...

Είναι το μόνο αίσθημα που
ή  το νιώθεις 
ή  δεν το νιώθεις.
Όταν υπάρχει το βλέπεις.
Όταν δεν υπάρχει, και πάλι το βλέπεις.
Αν σου πουν, "σ' αγαπώ",  ε, καλά!
                     " Πάρα πολύ;", ε, τελείωσε!

                                             Κάτι "κρύβει" αυτή η φράση.
                                           "Σ’ αγαπώ" ή "σ’ αγαπώ πολύ"...


                                                Ας το λέμε, που και που,

επειδή είναι ωραίο, 
στ’ αυτιά να ακούγεται


                                                     Αλλά επι της ουσίας...

                                                    ... Μικρό Καλάθι!"


  ---------------------------------

* Η "κρυφή αγάπη" είναι ένας  αρκετά κοινός, αειθαλής θάμνος που συναντάται σε ορεινά δάση και πετρώδεις τόπους  της Μεσογείου. Άλλες της ονομασίες είναι Ρούσκος και Λαγομηλιά. Όταν τη βλέπεις από απόσταση παρατηρείς μόνο τα ζωηρά πράσινά της φύλλα, μα όταν τολμήσεις να σπάσεις ένα κλαδάκι της, θα ανακαλύψεις πως πίσω τους κρύβεται ένα μικρούτσικο λουλούδι, που μοσχοβολά κάθε φορά που το αγγίζεις. 
Αν την ανακαλύψεις σε κάποιο φυτώριο να ξέρεις ότι θέλει πότισμα μία φορά την εβδομάδα και προτιμά τη σκιά. 

Η ανάρτηση αυτή ακολουθεί το κίνημα " H στιγμή σου σε ένα ποίημα" της Μαρίας Νι
μιας πολύ αξιόλογης και δραστήριας blogger. 
Αν θέλετε να δείτε και τα υπόλοιπα ποίηματα πατήστε εδώ.



Για τους λάτρεις της Ελευθερίας της Αρβανιτάκη, θα σας βάλω και τη σύνθεση του Δ.Παπαδημητρίου. Καλή σας ακρόαση!


 

Σας ασπάζομαι,
marron ;)

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

το άγγιγμα


Βράδυ Τετάρτης. 
Γεμάτη η αίθουσα. 
Τα φώτα όλα αναμμένα. Η ώρα πλησιάζει...
Ανοίγει η δεξιά πόρτα, και μπαίνει εκείνος. 
Χωρίς κουστούμι αυτή τη φορά. 
Με ρούχα σκούρα, έτοιμος να βυθιστεί στο σκοτάδι της σκηνής. 
Δεν ξεκινά αμέσως. 
Μας μιλά, μας απευθύνεται. 
Μας εξηγεί όλα τα μαγικά που θα εκτελέσει σε λίγα λεπτά. 
Μας μιλά για την τέχνη του, που περιέχει - θαρρείς - ολόκληρη την τέχνη. 

Απλός και άμεσος, σαν να τον ακούς σε μια από τις εκπομπές του. 
Γιατί αν έριχνες μια ματιά στο κοινό, 
μόνο έτσι θα μπορούσες να δικαιολογήσεις αυτό το ετερόκλητο πλήθος. 
Όλοι εκείνοι, που τον ακολουθούμε στις αναζητήσεις του.

Το αποψινό του θέμα δεν ήταν άλλο από ένα πολύ ιδιαίτερο ποίημα, 
που είναι καμωμένο και μελωδία. 
Μα στα χέρια τα δικά του, έγινε κάτι το απτό. 
Κάτι που μπόρεσε να το πλάσει, ξανά και ξανά, 
για να το αναδείξει όσο γίνεται, 
προτού το ξαναφήσει στο δρόμο προς τα αστέρια.*

Πολύ θα ήθελα να σας πω ποιο είναι το τραγούδι.
Πολύ θα ήθελα να θυμηθούμε μαζί το ποίημα.
Ή ακόμη και να σας βάλω ένα μέρος απο μια παλαιότερη παρουσίαση του έργου.

Μα πιστεύω βαθιά, πως κάποια πράγματα δεν εξηγούνται, κι ούτε μπορούν να μπουν σε καλούπια.

Έτσι, αν εμπιστεύεστε τις λέξεις μου, 
αφιερώστε ένδεκα λεπτά παρακολουθώντας 
ένα δείγμα της σαγήνης 
- ας με συγχωρήσει που προσπαθώ να τον προσδιορίσω - 
ενός δασκάλου, ενός δεξιοτέχνη, 
ενός ανθρώπου που γεννήθηκε για να προσφέρει 
κι ό,τι κάνει είναι καλώς καμωμένο. 
Γιατί έχει το άγγιγμα...





Ακολουθώντας τα συναισθήματα, τα βλέμματα, 
κάθε ατάκα, κάθε στίχο, 
μα και την "ύφανση" της μουσικής μιας παλιάς ταινίας,
πιστός, ακόμη και στον ενδυματολογικό κώδικα του πρωταγωνιστή, 

ο Χρίστος Παπαγεωργίου δεν χάνει στιγμή το πάθος του 
ούτε για τη διδασκαλία, 
ούτε για την άψογη εκτέλεση, 
θαρρείς πως είναι πλασμένος να εκπέμπει την τέχνη για όλους εμάς.






----------------------------------------------

* Το έργο που παρακολούθησα την Τετάρτη 29.4.2015 
στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής
ήταν η μουσική σύνθεση του Χρίστου Παπαγεωργίου
32 "Στυλιστικές παραλλαγές" πάνω στο "Περιγιάλι το Κρυφό" του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση Γεωργίου Σεφέρη. Μεγάλο μουσικό έργο και ταυτόχρονα τη δυσκολότερη πρόκληση για κάθε συνθέτη.
Το θαυμαστό για μένα ήταν ότι στην ουσία 
υποδύθηκε τόσο "στυλιστικά"  - τη μουσική έκφραση και τη γλώσσα -
αλλά και "φυσικά" - τις κινήσεις του σώματος, τον τρόπο που έπαιζαν και τις αντιδράσεις τους κατά την οικεία παραλλαγή - δεκάδες ονομαστούς συνθέτες στην ιστορία της μουσικής...
... από τον Κουπρέν, μέχρι τον Κηθ Τζάρετ και την ηλεκτρονική μουσική,
δοκιμάζοντας (με την έννοια του γεύομαι) τρία διαφορετικά όργανα, 
το πιάνο , το φόρτε πιάνο, και το τσέμπαλο.

Αν ποτέ η βελόνα του ραδιοφώνου σας δείξει το Τρίτο, 
κι ακούσετε μια - πάντα νεαρή , λιγάκι βιαστική, και λίγο βραχνή - φωνή 
να λέει: "Αναζητώντας την κυρία με τη Στρυχνίνη"
θα βρείτε το δάσκαλό σας...
... κι ας μην ξέρετε ούτε νότα.

Σας ασπάζομαι, 
marron ;)

Υ.Γ. κι όπως πάντα περιμένω τα σχόλιά σας...