Σελίδες

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

αυτό που θέλουν τα παιδιά




H διδασκαλία είναι, καθαρά, επιλογή μου.
Έχω αφήσει, κατά πολύ, πίσω τις τέχνες 
που επίσης αγαπώ, για να διδάσκω.

Μάλλον επειδή λατρεύω να συνομιλώ με αυτούς τους μικροσκοπικούς ανθρώπους, 
που ολοένα, με εντυπωσιάζουν 
με τη σοφία και την αφοπλιστική αμεσότητά τους.



Jan Von Holleben



















Να δουλεύεις ένα παιδί, είναι παράδεισος.

Να διδάσκεις μια ομάδα παιδιών, είναι το σύνηθες.

Όμως η δική μου πραγματικότητα είναι περίπου 528 παιδιά το χρόνο.
(24 τμήματα, από 22 παιδιά, το καθένα κατά μέσο όρο)

Ο χρόνος μου;
45 ολόκληρα λεπτά την εβδομάδα μόνο, για κάθε ένα από αυτά τα τμήματα.
Το ένα τρίτο ξοδεύεται σε
απλή συζήτηση,
διαιτησία,
νουθεσία,
και δε λείπουν οι αγκαλιές.
Το υπόλοιπο είναι δράση και μυαλά που παίρνουν φωτιά.
Κι ανταγωνισμός για το ποιος θα παρουσιάσει πρώτος.

Τι συμβαίνει όμως αν ... κάποιες φορές η συνταγή δεν πετυχαίνει;
Κι όταν έρθει μια μέρα της εβδομάδας, που ένα τμήμα γίνεται βραχνάς;
... που σε μπερδεύει, σε συγχύζει, σε κουράζει, και σε πεισμώνει;
(όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά!)

- Μα γιατί να πετυχαίνει το μάθημα μου σε άλλες τάξεις και όχι σ' αυτή;




Πηγή Εικόνας


















Το συζήτησα με αγαπημένους 
και μου πρότειναν την εύκολη λύση:
Να μπαίνω, να κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ καλύτερα, και μέχρις εκεί.
Αντί γι' αυτό είπα να το παλέψω.

Παλαιότερα, είχα  μια Β Δημοτικού, σε παρόμοια κατάσταση,
και αφού είχα κάνει μια έρευνα,
είχα διαπιστώσει, ότι η δασκάλα τους
για δικούς της προσωπικούς λόγους παραίτησης,  
είχε τα παιδιά χύμα. 
Τα άφηνε να σηκώνονται, να μιλάνε,
κι όσο μπορούν, παράλληλα, 
να κάνουν και τις ασκήσεις τους, 
που ήταν πολλές και δεσμευτικές για τη συνοχή του μαθήματος, 
αλλά όχι και του τμήματος. 
Έπρεπε να πει το οτιδήποτε, γύρω στις 8 φορές, για να γίνει κατανοητή.

"Αυτό μάλλον, συμβαίνει και σε τούτο το σχολείο", σκέφτηκα.
Τα παιδιά έχουν μια ρουτίνα με το δάσκαλο, 
και οτιδήποτε δε μοιάζει με αυτό,
δεν μπορεί να λειτουργήσει.

------------

Τι σκέφτηκα να κάνω;
Σε ένα κενό μου, ζήτησα από το δάσκαλο του φετινού "δύσκολου" τμήματος,
να παρακολουθήσω για μια ώρα, να δω τι σόι μάθημα τους κάνει. 
Δεν είχε κανένα πρόβλημα.  Το θεώρησε τιμή του.

Έτσι λοιπόν ξεκινάω στο κενό μου, να παρακολουθήσω το μάθημα του δασκάλου...
Μπαίνω μέσα,  ο δάσκαλος με καλωσορίζει. Τα παιδιά εκπλήσσονται!
Μου φέρνουν καρέκλα, κάθομαι ανάμεσα στα παιδιά, όχι πολύ πίσω.
Κι έρχεται η δική μου έκπληξη. Τους βλέπω όλους σούζα.
Ο δάσκαλος δεν άφηνε ούτε κουβέντα να πέσει κάτω.
Έφερνε δικό του υλικό. Δεν χρησιμοποιούσε καν τα σχολικά βιβλία.
Κλασσική λογοτεχνία, θέατρο, λαογραφία. 
Τα παιδιά λάτρευαν το δάσκαλο, όχι μόνο για τη γνώση που τους προσέφερε,
αλλά και για την ελευθερία που τους έδινε,
να απαντήσουν όλες τις δημιουργικές ερωτήσεις του.
[Ο δάσκαλος αυτός,  να σημειώσουμε, ότι είχε ο ίδιος οχτώ δικά του παιδιά στο σπίτι.]




Πηγή εικόνας



















Ένιωσα ξάφνου το δικό μου μάθημα να υστερεί. 
Αυτά τα τόσο καλοδιαλεγμένα μου θέματα, δεν χωρούσαν σε αυτή την τάξη.
Τα παιδιά αυτά δεν ήταν "χύμα", το αντίθετο μάλιστα. 
Ήταν παιδιά χορτασμένα. 
Και ότι κι αν εγώ προσπαθούσα να τους προσφέρω, απλά...
αρνούνταν ευγενικά, εμμένοντας στις συνήθειές τους.

-----------------------

                               Τι είναι στ' αλήθεια αυτό που θέλουν τα παιδιά,
                 από το σχολείο, από το δάσκαλο και -γιατί όχι - από το γονιό;

                     Τα παιδιά θέλουν να τους μιλάς σε τόνους τραγουδιστούς.

                                          Θέλουν να τους χαμογελάς.

                                                Να τα προλαβαίνεις.

                                                 Να τα ενθαρρύνεις.

                                                     Να τα ακούς.

                                               Να νιώθουν ασφάλεια.

                                                    Να τα εμπνέεις. 

                                         Να βλέπουν ορίζοντες ανοιχτούς.

                            Να τα οδηγείς, κι όχι να τα αφήνεις στην τύχη τους.

                                    Να τους δίνεις ευκαιρίες να δημιουργούν,

                                        Να τα μαθαίνεις να συνεργάζονται,

                              Να τα σέβεσαι, και να σέβονται κι αυτά τα όριά σου.

                                      Να βλέπουν ένα όμορφο περιβάλλον κι 
                                     όλους όσους εκτιμούν, να συνεργάζονται.


---------------------


                            Δάσκαλοι όλων των ειδών, ας κατεβάσουμε λίγο τους τόνους...
                            Έχουμε να κάνουμε με μικρά ανθρώπινα πλάσματα, 
                                             που βάλλονται από παντού,
                                 κι εφόσον στο σχολείο ζουν τη μισή τους ζωή,
                                                     κι εμείς μαζί τους, 
                    είναι στο χέρι μας να την κάνουμε τουλάχιστον... υποδειγματική!








-----------------------------------
Να έχετε μια καλή εβδομάδα!
σας ασπάζομαι,
marron ;)

28 σχόλια:

  1. Έμεινα να διαβάζω έκπληκτη! επειδή σε ξέρω και είμαι σίγουρη ότι είσαι εκπληκτική στη δουλειά σου ο λόγος σου είναι βαρυσήμαντος και είμαι σίγουρη ότι για να λες έτσι για τον δάσκαλο, όντως η δουλειά του είναι εκπληκτική! και έχει και 8 παιδιά στο σπίτι! αξιέπαινος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μάχη μου!!
      Καλή δουλειά, γιατί φαντάζομαι είσαι στο γραφείο<3
      Εγώ να δεις, έκπληξη!
      Φιλιά σε όλη την οικογένεια ;)

      Διαγραφή
  2. Μάρω μου καλημέρα.
    Συμπέσαμε στις αναρτήσεις μας, στο περίπου.
    Εσύ το έπιασες από το σχολείο το θέμα, εγώ από το σπίτι, τους γονείς!
    Διαβάζοντάς σε σήμερα νοστάλγησα τον καιρό που δίδασκα. Ζήλεψα και λίγο.
    Ναι, το να είσαι ανάμεσα σε παιδιά όση κούραση κι αν έχει αυτό η ανταμοιβή είναι τεράστια!

    "Να τους μιλάς σε τόνους τραγουδιστούς" γράφεις και θεωρώ ότι είναι από τις σπουδαίες προτάσεις!
    Όλα λύνονται με σένα μια ατμόσφαιρα γαλήνης, με μια θετική γλώσσα που εστιάζεται στα θετικά κι όχι στα αρνητικά.
    Δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι ευθύνη όλων όσων έρχονται σε επαφή με το παιδί να προσπαθούν, να παραμερίζουν τα δικά τους θέματα....
    Μπορώ να γράφω για ώρες...συγγνώμη!

    Καλή εβδομάδα εύχομαι!
    Συνέχισε με θέματα γύρω από το παιδί!
    Είναι ευλογία να μοιραζόμαστε εμπειρίες και γνώσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι εύκολο, όπως το λες. Αλλά η ευκολία δεν πρέπει να είναι το μέτρο.
      Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ψυχές.
      Αλλά είναι αυτό που πρέπει να γίνει...
      Γράφε εσύ και μη σε μέλει!
      Φιλιά πολλά ;)

      Διαγραφή
  3. Αν και δεν είμαι παιδαγωγός, ωστόσο έχει τύχει δυο-τρεις φορές μέχρι τώρα να συνεργαστώ με παιδιά, είτε σε φροντιστήρια, είτε σε δημοτικά σχολεία. Κι έχω σχηματίσει άποψη για το θέμα σου.
    Κατ' αρχάς, να αναφέρω πως τον περασμένο χρόνο είχα την πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία να απασχοληθώ σε μια δράση περί συναισθηματικής αγωγής-ευαισθητοποίησης ενάντια στον σχολικό εκφοβισμό, σε μαθητές των τριών μεγαλύτερων τάξεων του δημοτικού. Μου δόθηκε, έτσι, η ευκαιρία να παρακολουθήσω τη δυναμική διαφόρων τμημάτων με τους δασκάλους τους. Και παρατήρησα, ότι στα πιο συνεκτικά τμήματα, που ήταν παράλληλα και εκείνα με την καλύτερη συμμετοχή στη δράση (την πιο δημιουργική και αποτελεσματική), ο δάσκαλος ήταν συνεχώς παρών. Ήταν μαζί με τα παιδιά κι όχι "πάνω" από αυτά. Τα τμήματα είχαν πειθαρχία, αλλά όχι πειθαρχία που επιβαλλόταν με φωνές και επαναλήψεις προσταγών, ξανά και ξανά. Πειθαρχία εξαιτίας συνεννόησης ήταν. Και εκείνοι οι δάσκαλοι είχαν τον σεβασμό των "παιδιών" τους. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση, που σε δύο από τα τμήματα αυτά, οι δάσκαλοι αγκάλιαζαν πολύ τα παιδιά, ειδικά τους πιο δύσκολους μαθητές και μαθητές που είχαν κάποια προβλήματα υπερκινητικότητας. Έδειχναν πολλή αγάπη και τρυφερότητα. Αλλά έδιναν και τη δυνατότητα της ελευθερίας στους μαθητές, όπως ανέφερες.
    Το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε ήταν ιδιότυπο, από την άποψη ότι δεν είχε να κάνει με τυπικές γνώσεις (όπου παίζει το "σωστό-λάθος") και έπρεπε να επιτρέπεται κάθε αντίδραση των μαθητών, ακόμη κι αρνητική (μη διάθεση συμμετοχής στη δράση, έκφραση απόψεων "αντιδραστικών", κ.λπ.). Κι έβλεπα ορισμένους δασκάλους (των τμημάτων που δεν τα πήγαν τόσο καλά) να βρίσκονται σε μεγάλη αμηχανία, να μη μπορούν να το χωνέψουν αυτό, ότι δηλαδή δε θα επιβάλλουν στα παιδιά το τι θα πουν και τι θα κάνουν, απλά δεν το καταλάβαιναν. Τους έβλεπα να παρεμβαίνουν συνέχεια, να "διορθώνουν" αυτά που τα παιδιά έλεγαν, να απαιτούν τη συμμόρφωση και την ομοιομορφία, να φωνάζουν - ακόμη και σε αυτή τη μη-παρεμβατική συνθήκη. Δε μπορούσαν να δώσουν ελευθερία στα παιδιά, γιατί δεν είχαν μάθει να λειτουργούν έξω από κουτάκια.
    Από δική μου εμπειρία διδασκαλίας, τώρα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως όταν αντιμετωπίζεις τα παιδιά με σοβαρότητα, με τον ίδιο τρόπο που θα μιλούσες και θα άκουγες έναν ενήλικο (έναν "ισοδύναμο" με σένα), όταν σέβεσαι το διαφορετικό που φέρνουν και δεν προσπαθείς να το αλλάξεις -απλά το επεξεργάζεσαι διερευνητικά-, όταν πιστεύεις σε εκείνα και τους το δείχνεις, πετυχαίνεις να διαμορφώσεις μαθητές που θα μάθουν να σκέφτονται και θα ενδιαφέρονται για όσα γίνονται μέσα στην τάξη. Γιατί κανείς δε μένει αδιάφορος, όταν του δίνεις απεριόριστες δυνατότητες.
    (Άνθρωποι σαν τον δάσκαλο που ανέφερες, με τα οχτώ παιδιά (!!!), είναι πηγή έμπνευσης.)
    Καλημέρα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω καταλάβει από καιρό ότι ασχολείσαι με πολύ ωραία πράγματα...
      Και εφόσον είναι βιωματικά είναι ό,τι καλύτερο...

      Όντως οι δάσκαλοι είναι δύο ταχυτήτων.
      Και οι "φωνές" είναι μια δοκιμασμένη λύση για αρκετούς, αλλά κατά τη γνώμη μου, είναι δε διαρκεί σε βάθος χρόνου, κι ακυρώνει ένα σωρό χρώματα της διδασκαλίας ;(

      Όσο για την τελευταία σου παράγραφο, τι να πω ;
      Είναι το απόσταγμα της παιδαγωγικής!!!!!
      Καλή σου μέρα ;)

      Διαγραφή
  4. Καλά, πόσο υπέροχη είσαι που πήγες να παρακολουθήσεις το μάθημα του συναδέλφου σου, για να δεις τι μπορείς να διορθώσεις; Και μόνο που το έκανες αυτό, απορώ τι χρειάζεται να διορθώσεις (εντάξει, η μεθοδολογία είναι αστείρευτη!). Μια φορά ένας δάσκαλος του γιου μου μού είχε πει ότι τα παιδιά έχουν χειριστική συμπεριφορά. Ρίχνω μια ιδέα, μπας και βοηθήσει. Αν κάποιος δεν "ενδώσει" σε κάποιο "χειρισμό" (και τον αντιστρέψει με θετικά επιχειρήματα) όλα θα είναι ευκολότερα νομίζω. Φιλιά πολλά Μαρώ μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Πέτρα μου, για τα καλά σου λόγια!
      Όπως το λες... Το να αντιστρέφεις μια κατάσταση με έξυπνο τρόπο πρέπει να είναι ένα από τα εργαλεία του δασκάλου.
      Ωραία η συμβουλή σου, για τη "χειριστική συμπεριφορά", μα με έχει απασχολήσει ελάχιστα όλα αυτά τα χρόνια.
      Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι όταν τα παιδιά δεν δείχνουν ενδιαφέρον για το δημιουργικό μάθημα και το σχολείο. Εκεί μου κόβονται τα πόδια...

      Φιλιά της καλημέρας ;)

      Υ.Γ. Πάω να ξανακούσω το τραγούδι της Ιταλίας <3

      Διαγραφή
  5. Αν ο δάσκαλος, δεν αισθανθεί ότι εκτελεί ένα από τα σοβαρότερα λειτουργήματα, νομίζω πως ποτέ δεν θα καταφέρει να συν-εργαστεί με τα παιδιά και τα παιδιά δεν θα γνωρίσουν ποτέ, τι σημαίνει "η χαρά της μάθησης", έτσι καταλήγουμε στην αγάπη, να δίνει κανείς για την χαρά που αυτό του αφήνει και όταν πρόκειται για παιδιά, αυτό είναι ανεκτίμητο!
    Ένα μεγάλο μπράβο καρδιάς Μαρώ μου, γιατί ξέρω πως και εσύ αντιμετωπίζεις με ευθύνη όλα αυτά τα τυχερά παιδάκια!

    ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και καλή δύναμη στο έργο σου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα!
      Έχεις πάντα .... ονειρεμένες απόψεις για τα... πάντα, κι έναν υπέροχο τρόπο να τις διατυπώνεις...

      Είμαι τρις- ευτυχισμένη που είσαι φίλη μου!!!

      ΑΦιλιά και καλημέρα ζεστή <3

      Διαγραφή
  6. Μένω εμβρόντητη από το πάθος σου για την διδασκαλία.
    Δεν το συναντάς εύκολα την σημερινή τρελή εποχή.
    Σίγουρα δεν ανήκεις στους δασκάλους που είναι φαν της δασκαλοκεντρικής μεθόδου διδασκαλίας,δηλαδή της μεθόδου που προσαρμόζει τον μαθητή στον ρυθμό και στον τρόπο σκέψης που έχει ο ίδιος ο δάσκαλος αλλά ανήκεις με σιγουριά στους εκπαιδευτικούς που επιλέγουν τον πιο δύσκολο δρόμο,τον δρόμο της μαθητοκεντρικής διδασκαλίας που "ζητάει" την απόλυτη συμμετοχή του μαθητή σε όλη την διδασκαλία και αναζητάς εναγωνίως τρόπους να το πετύχεις.
    Και μόνο η αγωνία που σε κατέχει για να πετύχεις αυτήν την συμμετοχή των μαθητών δείχνει έναν εκπαιδευτικό που παίρνει πολύ σοβαρά την "δουλειά" που κάνει.
    Εύγε και πάλι εύγε
    Τσάκο και τις φιλούρες μου σε ένδειξη θαυμασμού και εκτίμησης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις πόσο εμβρόντητη μένω ;)))))))))))

      Είναι στιγμές που μου έρχεται να τα παρατήσω, που νιώθω να παλεύω χωρίς βοήθεια...
      από διευθυντές να μιλήσω;
      από συναδέλφους;
      από γονείς;
      Αλλά πάντα στο τέλος δικαιώνομαι. Και συνεχίζω...

      Τσακώνω τις φιλούρες, και στέλνω άλλες τόσες <3

      Διαγραφή
  7. Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ PEPI για την ανάγνωση, αλλά και για το σχόλιο ;)

      Καλή δύναμη, καλή συνέχεια και σε σένα!

      Διαγραφή
  8. "Το μυαλό του παιδιού δεν είναι δοχείο, να το γεμίσεις με γνώσεις. Είναι σπίρτο, να του βάλεις φωτιά". Χρίστος Τσολάκης
    Οι εκπαιδευτικοί ας κινούνται με βάση αυτό... Πιστεύω ότι είναι αυτό που θέλουν τα παιδιά. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απολύτως. Κοίτα στη 18η σειρά...
      Αυτό θέλω κι εγώ. Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ότι ούτε αυτό γίνεται με το ζόρι.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο ;)

      Διαγραφή
  9. Πολύ ενδιαφέροντα όσα αναφέρεις, συνέπεσαν μάλιστα με την ανάγνωση ενός άρθρου με τίτλο " Τι απέγινε η Διαπαιδαγώγηση; "
    Δυστυχώς φαίνεται πως και σε αυτό τον τομέα τα έχουμε κάνει θάλασσα, ευτυχώς με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις..
    Θα ήθελα να εκφράσω την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό σου άλλη μια φορά!

    Αλήθεια, είσαι στο facebook;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμ,θα ψάξω να βρω το άρθρο στο οποίο αναφέρεσαι...

      Όχι. Τουλάχιστον για τώρα δεν θέλω να έχω fb!
      Καλό σου ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  10. Πόση βαρύτητα έχουν τα λόγια σου και πόσο σημαντικό το θέμα που θίγεις!Θαυμαστός ο τρόπος που σκέφτεσαι!Μακάρι όλοι οι δάσκαλοι να σκέφτονταν έτσι.Τυχερά τα παιδάκια που σε έχουν δασκάλα.Ο γιος μου θα σε λάτρευε και εγώ μαζί!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιράντα!!!
      Bienvenue!!!
      Είσαστε μακριά όμως, δεν έχει φτάσει εκεί η χάρη μου ακόμη, χιχι...
      Να μου φιλήσεις τον γιο.
      Εγώ έχω δυο γιους, δεν ξέρω αν το ξέρεις.

      Πολλά πολλά φιλιά κι από μένα ;)

      Διαγραφή
  11. Συναδέλφισσα γεια σου!
    Θα συμφωνήσω με όσα λες....Τα παιδιά θέλουν ακριβώς αυτά που γράφεις.
    Φέτος πήρα το τμήμα μου ξέμεινε. Πήρα μια τάξη που δεν ήθελε κανείς....Τις πρώτες μέρες τα είχα δει όλα. Σκεφτόμουν πως θα περάσει αυτή η χρονιά....πως θα περάσουν τόσοι μήνες.
    Τελικά όλα πήγαν καλά. Μέρα με τη μέρα χωρίς φωνές και υστερίες τα παιδιά μου έγιναν άλλα παιδιά. Μια τάξη που δε με κουράζει καθόλου και κάθε μέρα πάω χαμογελώντας στο σχολείο και φεύγω απο το σπίτι μου στις 6.30 το πρωί.
    Συνέχισε έτσι....χαίρομαι που είμαστε πολλοί!
    Θα ήθελα πολύ να έκανες μάθημα και τους δικούς μου μαθητές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Άννα μου!
      Σε έχω διαβάσει στο παρελθόν.
      Τα συγχαρητήρια λοιπόν αξίζουν σε σένα που τα κατάφερες, που βρήκες το κουμπί της "ανεπιθύμητης" τάξης.
      Ελπίζω οι συνάδελφοι να έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους χιχι.
      Με το καλό να έρθεις Αθήνα, που ποθείς, να γνωριστούμε από κοντά και που ξέρεις, ίσως και να βρεθούμε και στο σχολείο ;)

      Σε φιλώ, σου εύχομαι καλό κλείσιμο σχολικής χρονιάς. Καλούς αποχωρισμούς με την τάξη σου,και με το καλό η μετάθεση!!

      Διαγραφή
  12. Αυτό είναι υπέρβαση του ρόλου σου. Και καταλαβαίνω πως θέλει πολλά κουράγια και τόλμη για ν' αφήσεις στην άκρη τον συμβατικό ρόλο του δασκάλου και να δουλέψεις με προσωπικό σου υλικό και μεράκι. Πολλές φορές έχω συναντήσει γονείς που με τρομάζουν με τις οπισθοδρομικές τους πρακτικές. Λες και το σχολείο είναι εξεταστικό κέντρο και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι βαθμοί. Αδιαφορούν ή εναντιώνονται στον παιδαγωγό που έχει όραμα, ανοίγει συζητήσεις και μαθαίνει στα παιδιά "καλό βηματισμό". Οτιδήποτε δεν είναι στη "διδακτέα ύλη", φαντάζει ριζοσπαστικό έως και επικίνδυνο. Πώς να μην βγουν παιδιά που προορίζονται να γίνουν "μαλιστάνθρωποι" και υποταγμένοι;
    Σεντόνι έστρωσα, συγχώρα με... μα δεν μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου όταν διαβάζω τέτοιες καταθέσεις. Μπράβο σου Μαρώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια παρατήρηση, για τους γονείς, μια που το ανέφερες.
      Παλαιότερα, οι γονείς σέβονταν και φοβούνταν το δάσκαλο. Έπειτα ήρθε η εποχή της συνεργασίας. Μα τώρα, θαρρώ, έχουμε περάσει στο στάδιο που οι γονείς έχουν το δάσκαλο στην μπούκα του κανονιού. Έρχονται όλοι με κάτι μάτια, έτοιμοι για καυγά.
      Πολύ άσχημη εποχή για να είναι κανείς εκπαιδευτικός. Κλείνει η παρατήρηση...

      Πέρα από τους μαθητές, και τους γονείς, και τους μισθούς, η όλη διαδικασία ή θα είναι μαγική, ή θα είναι χαμένη υπόθεση. Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι. Ούτε από τους μαθητές, ούτε από τον εκπαιδευτικό.
      (Γιατί μετά αρχίζουν τα ψυχολογικά... Έχουν δει τα μάτια μου πολλά.)

      Πανωσέντονο εσύ, κατωσέντονο εγώ ;) Καλό μας ξημέρωμα, Μαράκι!

      Διαγραφή
    2. Ερχομαι και εγώ κορίτσια με την πικέ κουβερτούλα ;)

      Οι γονείς είναι μεγάλο κεφάλαιο. Διαβάζοντας το σχόλιο της Μαρίας θυμήθηκα δύο συζητήσεις...
      Μαμά 8 χρονου . Της αναφέρω πως το παιδί δεν συμμετέχει σε ομαδικές εργασίες που γίνονται στην τάξη. Δε θέλει να συνεργαστεί με κανένα παιδί , δε παίζει το διάλειμμα με τα άλλα παιδιά κτλ κτλ
      Απάντηση μαμάς . Εμένα με νοιάζει που είναι άριστη. Εδώ δεν ήρθε να κάνει φιλίες. Εδώ έρχεται για να μπει στο πανεπιστήμιο.

      Άλλη μαμά σχολιάζει σε άλλη μαμά
      Καλα και αυτή η δασκάλα μας, ακου τώρα εκεί. Θέλει να κανουν τρουφάκια και θα μάθουν λέει έτσι τα κλάσματα και την προστακτική. Αντί να κάνουν καμιά εργασία παραπάνω κάθονται και κάνουν τρούφες ( μικρη πόλη, η συζήτηση έγινε στο μίνι μάρκετ που είχε πάει να πάρει την τρούφα). Λες και θα τα φάμε αυτά που θα κάνουν.

      Η ίδια μαμά μου είχε πει να πω στο παιδί της ( Γ τάξη ) "Αν συνεχίσεις να κάνεις λάθη στην ορθογραφία γιατρός χειρούργος δε θα γίνεις ποτέ"

      Λίγο άσχετο το σχόλιο μου με την ανάρτηση και σου ζητώ συγγνώμη. Σχετικό βέβαια με τα σχόλια σας...

      Καλή συνέχεια
      ΥΓ Είμαι ήδη Αθήνα , με απόσπαση φέτος. Πολύ θα ήθελα να τα πούμε και απο κοντά

      Διαγραφή
    3. Καλώς την, με την κουβερτούλα την πικέ!!!
      Πολύ σημαντικά αυτά που καταθέτεις. Που οι μαμάδες κρίνουν τη δουλειά εκ του "αποτελέσματος".. το οποίο θα έρθει μετά από 10 χρόνια, αλλά θέλουν να το δουν τώρα...
      Χαίρομαι που είσαι εδώ. Θα σου στείλω mail μόλις ξεμπερδέψω με τις φετινές εκδηλώσεις ;)
      Πολλά φιλιά!!

      Διαγραφή
  13. Αν μιλάς για την γειτονιά μας.. έχω την εντύπωση πως ξέρω για ποιό δάσκαλο λες... και δεν έχεις καθόλου άδικο!!! Αλλά όπως ίσως να ξέρεις, τέτοιου τύπου υπερ-εναλλακτικοί δάσκαλοι συναντούν συχνά τόση επιθετική.. βλακεία, που είναι να θαυμάζεις πώς αντέχουν να διδάσκουν σαν άνθρωποι - και καταλαβαίνεις γιατί είναι είδος υπό εξεφάνιση. Εύχομαι να βρίσκεις πάντα το κουράγιο να απολαμβάνεις τη δουλειά σου και να μην πτοείσαι με τίποτα! Έτσι, για να συνεχίζεται το "είδος" σας, που αναπαράγεται... με τη διδασκαλία ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μακαρι ολοι οι δασκαλοι να σκεφτονταν ετσι!!!!Φοβερη αναρτηση!!!!
    Περασα μετα απο πολυ καιρο για να σου ευχηθω Υγεια πανω απ ολα!!!!
    Εύχομαι η μαγεία των Χριστουγέννων να μας αγγίξει όλους και να μας δώσει το χαμόγελο και καθετι που χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι στη δύσκολη καθημερινότητα αυτής της εποχής.
    ˛.°★。˛ΟΜΟΡΦΑ ��˛ ΜΑΓΙΚΑ ��˛ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ°.★* *
    ˛°_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。**
    ˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ~`˛_Π_____. * ˛*
    .°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*../______/~\*.
    *(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.|田田 |門|╬╬╬-

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτσι στα μουγγά θα καθόμαστε, πείτε κι εσείς κάτι...