Σελίδες

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

πρόσκληση σε ένα ταξίδι εντός, με υπέροχο έμψυχο υλικό


Εν αρχή, ήταν δικό μου ταξίδι εντός. 
'Εντονο πολύ.
Γράφτηκε για το ιστολόγιο, έγινε η ανάρτηση με τίτλο "γονείς!!!"

Και να που, σε μια άλλη πόλη,
ένας εν δυνάμει μπαμπάς με ευαισθησίες, ανακάλυψε το κείμενο, 
το διάβασε στη συντροφό του, κι έτσι ξεκίνησε το δικό του ταξίδι εντός.

Πρέπει να πέρασε καιρός-
το κοριτσάκι τους κάνει πια τα δικά του βήματα - 
όταν αποφάσισε να μου γράψει ένα mail.

Ζητούσε την άδειά μου να φτιάξει 
ένα βίντεο 
με τις λέξεις του κειμένου 
επενδεδυμένο με μουσική-
γιατί εκτός από γονιός,
είναι και δημιουργός ήχου και εικόνας.
Το κείμενο "γονείς!!!", μου έγραφε,
τον είχε αγγίξει όσο το ποίημα
"Προσωπικό" του Μιχάλη Γκανά.
Άργησα να απαντήσω, και τον απογοήτευσα στην αρχή -
για λόγους πιεστικούς καθημερινούς, 
για τους ίδιους λόγους,
που βάζουν εμένα, 
αλλά και το ιστολόγιο στο περιθώριο...

Ευτυχώς δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια, 
το ένστικτό του τον έκανε να πάει ακόμη παραπέρα,
το ταξίδι εντός , έγινε 
- όπως είπε κι ο ίδιος- 
ένα ταξίδι από σπίτι σε σπίτι:

Μοίρασε τις αγαπημένες μου λέξεις, 
στα χέρια των αγαπημένων του ανθρώπων, 
κι εκείνοι τις φιλοξένησαν μέσα
στις αντιδράσεις τους, 
στο βλέμμα τους, 
στη χροιά της φωνής τους 

Η επεξεργασία του υλικού πρέπει να ήταν το κάτι άλλο,
να ακούει τις φράσεις ξανά και ξανά,
να ταιριάζει τις ματιές, 
τους ρυθμούς,
τους ειρμούς , 
να δημιουργεί αρμούς
ανάμεσα στο έμψυχο υλικό, τη μουσική επένδυση και στις λέξεις.


Μπορεί να μη θέλω να φαίνεται το ονοματεπώνυμό μου 
γιατί δραστηριοποιούμαι σε πολλούς χώρους, 
τόσο πολλούς που κουράζω όσους με ξέρουν από κοντά.

Τα ονόματα όμως όλων όσων συμμετείχαν σε αυτό το δώρο,
θα τα αναφέρω με κάθε λεπτομέρεια.

Το μεγάλο "ευχαριστώ"
στον Γιώργο τον Παπασταύρου,
που έδειξε τόση φροντίδα για το κείμενο, 
παντρεύοντας 
την τεχνογνωσία του και την αγάπη του για το θέαμα, 
με την αγάπη του για την ευρύτερη οικογένειά του :

την Άννα 
με την οποία μοιράζονται τη ζωή και την ίδια την ουσία, τη μικρή Παναγιώτα, 

τον παππού Σταύρο και τη γιαγιά Γιώτα 
που φανερώνονται αφοπλιστικά στο φως των ματιών τους,

τη θεία Σοφία και το μικρό Στέλιο, 
που ξεχωρίζουν για την αμεσότητα και 
την απίστευτη εναλλαγή ανάμεσα στην κίνηση και την συγκίνηση,

την εξαδέρφη Ευτυχία 
που δίνει μια άλλη νότα με το κέφι και το λαμπερό της  πρόσωπο,

την θεια Αγγέλα που είναι και μαμά της νονάς Μαρίας 
η οποία, μολονότι ερχόμενη για λίγο από το νησί, βρέθηκε ανυποψίαστη μπροστά στην κάμερα, έφερε σε πέρας άψογα την αποστολή της,

τον φίλο και συνεργάτη Ηλία, 
που κρατώντας το χαρτί φανερώνει την ειλικρινή προθυμία του, την υπομονή και τη ζεστασιά του

κι αφήνω για το τέλος, την κυρία Βούλα 
για την οποία η εγγύτητα δεν είναί μόνο κυριολεκτική, 
είναι κυρίως ψυχική, 
ένιωσε κάθε λέξη του κειμένου που πρόφερε και η απαγγελία της αποτέλεσε τον καμβά γι' αυτό το ξεχωριστό κέντημα. 



Δυναμώστε την ένταση για να ακούσετε και τη μουσική υπόκρουση,
επιλέξτε πλήρη οθόνη...
το αποτέλεσμα του ταξιδιού είναι προς κρίση δική σας πια:




----------------------------------------------------------------------------------

Αγαπημένοι φίλοι,
ειλικρινά, δεν ξέρω τι γινόταν, 
αν δεν υπήρχε η τεχνολογία,
αν τα λόγια αυτά ήταν τυπωμένα στο χαρτί,
πώς θα με συναντούσε η θέρμη όλων αυτών των ανθρώπων του Βορρά.

Το ακόλουθο βίντεο είναι αφιερωμένο σε όλους τους πρωταγωνιστές πρόκειται για
τα παραλειπόμενα των γυρισμάτων.





 

Περιμένουμε τα σχόλια σας με ανυπομονησία

Σας ασπάζομαι 
marron ;)

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

το χέρι στην καρδιά


                                                                     
πηγή εικόνας
 

                                                          
                                         Είχα την ατυχία να βρεθώ σε μέρη

                                        όπου οι δάσκαλοι δεν αγκαλιάζουν,
                            αλλά χαϊδεύουν τακτικά το μανίκι που κρύβει το ρολόι,

                                       που λύνουν πρόσκαιρα τις διαφορές
                                                      μέσα στην τάξη
                                                          στην αυλή
                                                      ή στο γραφείο
                                                χωρίς να ανακουφίσουν,

                                       κι ύστερα χάνονται στο καπνιστήριο,
                                            να μην τους βρούνε τα παιδιά
                                                         
                                               που έχουν ταιριάξει τέλεια
                                                       με διευθυντές 
                                                  το ίδιο καριερίστες-
                                                 
                              -παράπονα δε δέχονται ν' ακούσουνε από κανένα
                                                          μαθητή,
                                                       συνάδελφο,
                                                      ή   γονιό 

                                    αλλά συνάμα τους αρέσουν οι φαμφάρες
                                              και άλλες λέξεις από φι
                                           όπως η "φήμη του σχολείου".
                                                        
                                                                   
                                                        -----------

                                                 Αν κάποιος από σας,
                                                   τους συναντήσει
                                            και με κόπο προσπαθήσει
                                                      να αποδείξει  
                                               ότι δεν είναι ελέφαντας

                                                         έχοντας 
                                                        φοιτήσει,
                                                       ή εργαστεί,
                                ή εμπιστευτεί σ' αυτούς ό,τι έχει πιο πολύτιμο

                                                   θα πάρει χρόνο
                                              να διορθώσει τη ζημιά. 

                                                                 
                                                         --------


                                           Το σχολείο δεν είναι καψόνι 
                                         αλίμονο στο σχολικό περιβάλλον
                                             που καλλιεργεί σκόπιμα 
                                             τον τύπο του ελληνάρα





---------------------------------------------------------------------------------------

Έχω να καταθέσω πως με τις τελευταίες εξελίξεις, 
βλέπω ένα σχολείο να βαδίζει πίσω ολοταχώς. 
Υπομονή σε όλους τους εμπλεκόμενους,
μακάρι η χώρα να βγει από την κρίση...

Δεν ξέρω πόσο μας αφορά το "πριγκιπόπουλο", ή περισσότερο το "παιδί φασίστας", 
και πόσο φιλελεύθερες είναι οι αλλαγές που προωθεί το υπουργείο, 
που αποφασίζει και διατάζει, για ότι μας κρατάει ζωντανούς τόσους αιώνες, 
την ποιότητα της σκέψης μας, το ήθος μας, και γιατί όχι, τα έθιμα και τη θεοσέβειά μας.

Με ένα από τα σχολεία που δούλεψα φέτος,
αξιωθήκαμε να δούμε το Καπλάνι της  Βιτρίνας,
όπου περιέγραφε ένα κακό σχολείο και τις οργανώσεις της εποχής.
Και είδα ομοιότητες με το σήμερα.
Και πώς το σχολείο, μας τσακίζει τα όνειρα και τα καπλάνια.





Κι ύστερα θυμήθηκα αποσπάσματα από μια γλυκειά ταινία, τη "Χορωδία του Χαρίτωνα", 
που μιλούσε για άλλη μια λογοκρισία ονείρων...
Σας αφήνω να απολαύσετε το παρακάτω βίντεο



Υ.Γ.
ανάρτηση αφιερωμένη στην Μαμά για σπίτι,  και στον Ονειρόκοσμο που με τσίγκλησαν λιγουλάκι.... 

Σας ασπάζομαι 
marron ;)